هدف این پژوهش بررسی میزان برخورداری مدرسان دانشگاههای مجازی ایران با مهارتهای تدریس در این دوره هاست. مدرسان مجازی برای تدریس اثربخش در محیط مجازی به مهارت های متنوعی نیاز دارند که با توجه به ویژگیهای این محیط، غالبا با مهارتهای تدریس در محیط حضوری تفاوت دارند. در این پژوهش مدل واسطه الکترونیکی سالمن ( 2004 ) به عنوان مدل مبنا مد نظر گرفته است و برای تهیه پرسشنامه محقق ساخته علاوه بر این مدل، از پیشینه پژوهشهای مرتبط نیز استفاده شده است. نمونه آماری این پژوهش با استفاده نمونه گیری چندمرحله ای صورت گرفته و از سه دانشگاه مجازی مهر البرز، دانشگاه اصفهان و دانشگاه صنعتی سهند تعداد 387 دانشجوی دوره کارشناسی ارشد در پژوهش شرکت تک نمونه ای صورت گرفت. نتایج نشان داد که مدرسان دانشگاههای مجازی از t کرده اند. تحلیل داده ها با استفاده از شاخصهای آمار توصیفی و آزمون نه مهارت مورد نیاز برای تدریس در دوره های مجازی در هشت مهارت؛ اداره و طراحی فرآیند آموزش، تسلط بر نرم افزارها و پشتیبانی فناورانه، ترغیب دانشجویان به تأمل، ارزشیابی فرآیند یادگیری، بیان اهداف و چارچوب کلی دروس، طراحی فعالیتهای یادگیری و ارائه بازخورد و ملاحظه تفاوتهای فردی وضعیت مناسبی ندارند. همچنین آزمون کروسکال والیس نشان داد که بین این سه دانشگاه از لحاظ میزان برخورداری از مهارتهای تدریس مجازی تفاوت وجود دارد.
