مقدمه: تلفن همراه هوشمند به طور فزایندهای تبدیل به جزئی جدانشدنی از زندگی روزانه هر فرد شده است. هنگام مشاهده تلفن هوشمند، کاربر گردن را خم می‌کند تا به صفحه نمایش نگاه کند که منجر به لوردوز بیش از حد در ناحیه تحتانی گردن با کایفوز جبرانی در ناحیه فوقانی قفسه سینه می‌شود. تکرار این وضعیت بدنی در بلند مدت اختلالات اسکلتی-عضلانی در اندام فوقانی ایجاد می‌کند. با توجه به اهمیت مشکلات ناشی از بکارگیری نادرست ابزار ارتباطی دیجیتالی که می‌تواند جنبه‌های مختلف زندگی افراد را تحت تاثیر قرار دهد، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات اصلاحی بر وضعیت سر و شانه، قدرت و استقامت عضلات گردن در کاربران نوجوان تلفن هوشمند می‌باشد. روش تحقیق: به منظور انجام این تحقیق، 64 دانش آموز دختر با دامنه سنی 14-12 سال بصورت تصادفی در دو گروه تمرینات اصلاحی و گروه کنترل قرار گرفتند. متغیرهای اندازه‌گیری شده شامل قدرت عضلات فلکسور و اکستنسور گردن و اسکاپولاتوراسیک (تراپزیوس میانی و تحتانی، رومبوئید)، طول عضلات سینه‌ای کوچک و پشتی بزرگ، استقامت عضلات فلکسور و اکستنسور گردن، زوایای تیلت گردن، تیلت سر و نگاه، شاخص ناتوانی گردن و مقیاس دیداری درد بود. ارزیابی قدرت عضلات هدف به وسیله دینامومتر دستی، طول عضلانی با خط‌کش استاندارد، استقامت عضلانی به وسیله کرنومتر، زوایای گردن با روش عکس برداری و نرم افزار کینوویا، شاخص ناتوانی گردن و مقیاس دیداری درد به وسیله پرسشنامه در دو مرحله، قبل و پس از مداخله صورت گرفت و داده‌ها مورد مقایسه قرار گرفتند. گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرین دریافت کردند. در هر جلسه آزمودنی‌های گروه تمرین به مدت 40 دقیقه تمرین دریافت کردند. از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری به منظور بررسی تعامل بین زمان و گروه و مقایسه‌های زوجی جهت تحلیل داده‌های درون و بین‌گروهی در سطح معناداری (05/0P<) استفاده شد. نتایج: در پژوهش حاضر، در آزمودنی‌های گروه تمرین تفاوت معناداری بین متغیرهای اندازه‌گیری شده قبل و بعد از مداخله بدست آمد (05/0 P≤). نتایج نشان داد که پس از مداخله زاویه تیلت گردن افزایش و زوایای تیلت سر و نگاه کاهش و بهبود پیدا کردند (05/0 P≤). همچنین یافته‌های قدرت عضلانی نشان از افزایش و بهبود قدرت در عضلات ناحیه گردن و اسکاپولاتوراسیک دارد (05/0 P≤). در فاکتور استقامت یافته‌ها نشان داد که در عضلات فلکسور و اکستنسور گردن پس از مداخله استقامت افزایش معناداری داشته است (05/0 P≤). در طول عضلانی کاهش معنادار میانگین نشان از بهبود طول عضلانی در عضلات سینه‌ای کوچک و پشتی بزرگ دارد (05/0 P≤). یافته‌های مقیاس آنالوگ بصری درد و شاخص ناتوانی گردن نیز نشان می‌دهد که در این دو متغیر، درد و ناتوانی گردن کاهش معناداری داشته و بهبود حاصل شده است (05/0 P≤). بحث و نتیجه‌گیری: بطور کلی در جریان پژوهش حاضر، در نتایج مربوط به گروه تمرین بهبود متغیرهای مذکور صورت گرفت؛ اما در نتایج مرتبط با گروه کنترل بهبودی یافت نشد. به نظر می‌رسد پروتکل تمرینات اصلاحی با درمان متغیرهای زوایای سر، قدرت، استقامت و طول عضلات و همچنین درد و ناتوانی گردن بصورت زنجیره‌وار، عملکرد عضلات اندام فوقانی را بهبود می‌بخشد و اصلاح متغیرهای مذکور در این عارضه را در پی داشته است. در نهایت ممکن است بتوان این مداخله را در پروتکل‌های مدیریتی برای بهبود علائم سندرم گردن پیامکی در کاربران تلفن هوشمند گنجاند.
