مقدمه: اختلالات تعادل یکی از عوامل خطر اصلی برای آسیب‌دیدگی مچ پا، به‌ویژه پیچ‌خوردگی جانبی، به شمار می‌رود. این مسئله می‌تواند تأثیرات منفی قابل‌توجهی بر فعالیت‌های ورزشی نوجوانان داشته و خطر آسیب را افزایش دهد. هدف این مطالعه، مقایسه حس عمقی، قدرت عضلانی، عملکرد ورزشی و شاخص‌های کنترل پاسچر در وضعیت ایستادن تک‌پا با چشم باز و بسته در دانش‌آموزان دختر و پسر مبتلا به نقص تعادل و همتایان سالم آن‌ها بود. روش تحقیق: این پژوهش به روش کیس-کنترل بر روی نوجوانان ورزشکار دختر و پسر شهر همدان انجام شد که حداقل سه سال سابقه تمرین منظم در ورزش‌های والیبال یا بسکتبال داشتند. در مجموع ۸۰ نفر بر اساس نتایج آزمون تعادل Y به دو گروه مستعد آسیب و سالم تقسیم شدند. ورزشکارانی که شاخص کلی تعادل آن‌ها به روش پلیسکی کمتر از ۹۴ درصد و نمره تعادل در جهت خلفی-خارجی به روش نورنها کمتر از ۸۰ درصد بود، به‌عنوان مستعد آسیب طبقه‌بندی شدند. حس عمقی به روش بازسازی زاویه خطا با استفاده از گونیامتر، قدرت عضلات بازکننده و دورکننده ران و اورتور و اینورتور مچ پا با استفاده از داینامومتر، عملکرد با آزمون چرخش به شکل ۸ لاتین، و شاخص‌های کنترل پاسچر با دستگاه فوت‌اسکن طی آزمون تعادل تک‌پا (۳۰ ثانیه، چشم باز و بسته) ارزیابی شد. تجزیه‌وتحلیل آماری داده‌ها با آزمون آنالیز واریانس فاکتوریل صورت گرفت. نتایج: نتایج نشان داد ورزشکاران مستعد آسیب مچ پا در مقایسه با گروه سالم، خطای بازسازی زاویه بیشتری داشتند و از ضعف بیشتری در عضلات بازکننده ران و اورتور مچ پا رنج می‌بردند. علاوه بر این، در هر دو حالت چشم باز و بسته، جابه‌جایی بیشتری در مرکز فشار مشاهده شد که نشان‌دهنده ضعف در کنترل پاسچر این گروه بود. بااین‌حال، بین دو گروه تفاوت معناداری در عملکرد ورزشی مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که نقص در تعادل و ضعف در عضلات خاص ممکن است نقش مهمی در افزایش خطر آسیب‌دیدگی مچ پا ایفا کند. این نتایج بر اهمیت شناسایی و غربالگری ورزشکاران در معرض آسیب اسپرین مچ پا با استفاده از آزمون‌های ساده میدانی مانند آزمون تعادل Y تأکید دارد.
