فرزانه ساکی

زمینه و هدف: اسپرین مچ پا شایع­ترین آسیب اسکلتی عضلانی در ورزشکاران است. اختلال تعادل به عنوان یکی از مهم­ترین عوامل خطر آسیب­های مچ پا معرفی شده است. کاهش توانایی تعادل اغلب منجر به بی­ثباتی مفصل مچ پا می­شود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تمرینات عصبی-عضلانی با و بدون مداخله شناختی بر تعادل پویا و حس عمقی زنان ورزشکار مستعد آسیب اسپرین مچ پا بود. روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه نیمه تجربی، دوسوکور با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون بود. جامعه پژوهش، ورزشکاران دختر باشگاه­های شهر همدان بودند که از بین آن­ها 36 نفر بر اساس معیارهای ورود به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی­ها به صورت تصادفی در تمرینات عصبی-عضلانی با مداخله شناختی (۱۸ نفر) و تمرینات عصبی-عضلانی بدون مداخله شناختی ۱ نفر) قرار گرفتند. تعادل پویا و حس عمقی به ترتیب با استفاده از آزمون­های Y و بازسازی زاویه مفصلی در هر دو گروه قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه­های تکراری تحلیل شد (۰/۰۵>P). نتایج: نتایج پژوهش نشان داد تعامل زمان * گروه برای متغیرهای تعادل در جهت قدامی، خلفی خارجی و حس عمقی معنادار است (۰/۰۵>P).. اگرچه نتایج مقایسه زوجی نشان­دهنده بهبودی در متغیرهای تعادل پویا و حس عمقی در هر دو گروه است ((۰/۰۵>P)، اما درصد تغییرات و بهبودی در گروه تمرینات عصبی-عضلانی با مداخله شناختی در تمامی متغیرها بیشتر است. نتیجه­گیری: یافته­ها نشان می­دهند که ادغام تمرینات عصبی-عضلانی با مداخله شناختی منجر به بهبود بیشتری می­شود. بنابراین، توصیه می­شود ورزشکارانی که دچار نقص تعادل هستند و مستعد پیچ­خوردگی مچ پا می­باشند، به تمرینات همزمان عصبی-عضلانی و شناختی بپردازند