فرزانه ساکی

با وجود اینکه عوامل خطر آفرین درونی و بیرونی آسیب لیگامان صلیبی قدامی (ACL) بطور وسیعی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما عوامل خطرآفرین آناتومیکی و هورمونی که زنان را در معرض این آسیب قرار می دهند هنوز مبهم است. مطالعه مروری سیستماتیک حاضر عوامل خطرآفرین آناتومیکی و هورمونی رایج آسیب ACL را خلاصه می کند. از بانک های اطلاعاتی الکترونیکیPubMed Medline (از 1966 تا 2014)، Sport Discus (از 1985 تا 2014) و Science Direct (از 1982 تا 2014) برای شناسایی مطالعاتی که عوامل خطر آفرین آسیب ACL را مورد بررسی قرار داده بودند استفاده شد. بطورکلی 171 مقاله یافت شد که 69 مقاله بر عوامل خطرآفرین آناتومیکی و هورمونی تمرکز داشتند. افزایش زاویه Q، هایپراکستنشن زانوها، پرونیشن پا، سسستی لیگامانی و کوچک بودن شکاف بین کندیلی ران از عوامل آناتومیکی بودند که به آسیب های ACL زنان نسبت داده شدند. وجود گیرنده های استروژن و پروژسترون بر روی ACL انسان، این احتمال را تقویت می کند که هورمون های جنسی می تواند بر آسیب های ACL تاثیرگذار باشند. شواهد نشان داد زنان در اواخر مرحله فولیکولار از چرخه قاعدگی به دلیل افزایش سطح هورمون استروژن نسبت به مراحل دیگر این چرخه، آسیب های ACL را بیشتر تجربه می کنند. بنابراین آگاه کردن ورزشکاران از عوامل خطرآفرین و روش های پیشگیری ازآسیب ACL ضروری به نظر می رسد.