فرزاد ناظم

مؤلفه های مختلف ،فیزیکی فیزیولوژیکی و بیومکانیکی از جمله هزینه انرژی و سیستمهای عضلانی اسکلتی درگیر میشوند. عوامل فیزیکی مانند نوع کفش وزن ارتفاع پاشنه جنس ،زمین شدت ضایعه سطح آمادگی پایه ترکیب بدن و سرعت ترجیحی پیاده روی نیز اثر گذار هستند. اهداف در این مطالعه تأثیر نوع کفش هنگام راه رفتن در سطح هموار و تردمیل بر پارامترهای فیزیولوژیک زنان مبتلا به کمردرد مزهن مقایسه شده است. روشها آزمودنیها با پیشینه درد بیش از دو سال و درجه ی ناتوانی بالای 22 درصد داوطلبانه در طرح شرکت کردند. ابتدا داده های آنتوپومتریک و مختصات کفش بیماران ثبت گردید بیماران دو آزمون به فاصله 72 ساعت اجرا نمودند آزمون اول 5 قیقه پیاده روی با تردمیل با میانگین سرعت 33٫3 در دقیقه و شیب 2 درصد همراه کفش معمولی و 3 روز بعد با کفش ورزشی تکرار گردید. آزمون دوم به صورت 6 دقیقه پیاده روی 20 متر رفت و برگشت با دو کفش ورزشی و معمولی اجرا گردید. یافته ها: میانگین اندازه احساس شدت کار (RPE) و مقیاس درد (VAS) هنگام پیاده روی با دو نوع کفش ورزشی و معمولی تفاوت معنادار به دست آمد (0٫5>P) میانگینهای Orate و cost نیز از جنبه آماری معنادار بود (0٫5>P) شاخصهای شدت کار (VOrmax) با پاپوش ورزشی متفاوت از کفش معمولی مشاهده شد. (0/5>P). نتیجه گیری: به نظر میرسد که از جنبه فیزیولوژیک و هزینه انرژی متابولیک نوع پاپوش بیماران با عارضه کمردرد مزمن که در فعالیت های روزمره انتخاب میکنند اهمیت دارد زیرا یافته های این مطالعه نشان داد که این بیماران هنگام راه رفتن با کفش ورزشی کارایی فیزیولوژیک بالاتر و احساس فشار کار پایین تری دارند بطوریکه آنان قادرند مسافت معین پیاده روی را با سرعت و گام بیشتر همراه هزینه انرژی و احساس درد کمتری طی کنند.