فرزاد ناظم

هدف از پژوهش حاضر، مداخله دو الگوی ورزش شدید تناوبی و هوازی زیربیشینه بر سطوح پلاسمایی پروتئین واکنشگر C (CRP)، هموسیستئین و تغییر ترکیب بدن دختران کم تحرک دارای اضافه وزن بود. روش شناسی: 30 زن دانشجوی غیرفعال با دامنه سنی 20 تا 30 سال دارای اضافه وزن (توده بدنی 25 تا 9/29 کیلوگرم بر مترمربع) داوطلبانه انتخاب شدند و به سه گروه برابر شامل کنترل، ورزش تناوبی و ورزش استقامتی به طور تصادفی تفکیک شدند. ارزیابی های آنتروپومتری و نمونه گیری خونی ناشتا انجام گرفت. در تحلیل عاملی داده ها از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح آماری 5 درصد استفاده شد. نتایج: مداخله برنامه ورزشی تناوبی شدید (HIIT) به مدت 6 هفته متوالی و روزانه سه نوبت در هفته با دامنه شدت کار 85 تا90 درصد ضربان قلب بیشینه، موجب تغییرات معناداری در سطوح هموسیستئین پلاسمایی، شاخص توده بدن، محیط کمر، درصد چربی، گردید. مداخله برنامه ورزشی هوازی زیربیشینه با مدت مشابه و شدت کار 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه، به تغییر معنادار درسطوح پلاسمایی CRP، وزن تام، BMI، درصد چربی و محیط کمر انجامید (P≤0.05). تحلیل عاملی بین گروهی نشان داد که برنامه تناوبی شدید موجب تغییر معنادار سطح پلاسمایی CRP آزمودنی ها شد و ورزش هوازی تغییری در هر دو ریسک فاکتور CRP و هموسیستئین ایجاد نکرد (p>0/05). همچنین عامل سنجش آمادگی قلبی عروقی(ضربان قلب استراحت) به سمت معنادار گرایش نشان داد. نتیجه گیری: به نظر می رسد اجرای منظم هر دو نوع تمرین ایزوتونیک ظرف 6 هفته با کاهش های چشمگیر درسطوح (CRP)، هموسیستئین و درصد چربی همراه است. احتمالا عواملی مانند درصد پایه وزن خالص، اندازه کالری روزانه، سطح پایه پلاسمایی هموسیستین و ظرفیت عملی پایه، اندازه های بالاتر حجم و شدت تمرین در هر دو الگوی ورزش می توانند بر پاسخ های عوامل ریسک فاکتورهای کاردیومتابولیکی بویژه هموسیستئین نقش ایفا کنند که به مطالعات تجربی آتی وابسته است.