فرزاد ناظم

هدف از انجام این پژوهش، مقایسه دو الگوی متفاوت رکاب زدن (فشار و فشار+ کشش) روی شاخص خستگی و کارایی عضلانی دوچرخه سواران جاده بود. 10 دوچرخه سوار آماتور با میانگین سنی 4/2± 7/27 سال، وزن 5/7 ± 5/70 کیلوگرم ، قد 8/3± 6/170سانتی متر و سابقه فعالیت دوچرخه سواری0 /3± 5/6 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. پروتکل ارگومتری زیر بیشینه در دو جلسه مجزا، نوبت اول با روش پدال زنی (فقط فشار) و در جلسه دوم با فاصله زمانی یک هفته به شیوه (فشار+کشش) با میانگین شدت کار ارگومتری 80 درصد حداکثر ضربان قلب وآهنگ پدالزنی60 دور در دقیقه اجرا گردید. کارایی عضلانی، شاخص های آمادگی هوازی، تغییرات غلظت لاکتات خون (جنبه های فیزیو متابولیک) و خستگی ارادی (آنالوگ بصری و احساس درک فشار کار) در پایان هر دو شیوه رکاب زنی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از روش های آماری ویلکاکسون و T همبسته تحلیل شد. تفاوت معناداری در مؤلفه های فیزیو متابولیک به دو روش رکاب زنی فشار و ( فشار+ کشش) مشاهده نشد. در این پژوهش، بدون در دست داشتن پیشینه علمی مشابه داخلی، تاثیر هر دو الگوی پدال زنی هنگام ارگومتری در اندازه کارایی مکانیکی عضلات فعال پاها یکسان بوده و این امکان هست که پارامترهای غیر فیزیولوژیک مانند عوامل بیومکانیک (کینماتیک) در تغییر پروفایل عملکرد عضلات فعال هنگام الگوی پدال زنی دوچرخه سواران جاده نقش ایفا نمایند.