فرزاد ناظم

در این مطالعه، تأثیر تمرینات استقامتی زیر بیشینه بر شاخص آنزیم های کبدی منتخب (AST، ALT و ALP) در موش های صحرایی ویستار مبتلا به انفارکتوس قلبی بررسی شد. 20 سر موش صحرایی نر ویستار متعاقب چهار هفته پس از انفارکتوس قلبی به طور تصادفی در سه گروه 1: سالم یا شم(SHAM، n=8) 2:گروه کنترل انفارکته (SED-MI،6 n= ) 3:گروه ورزش کرده انفارکته (EX-MI، n=6) تفکیک شدند. گروه EX-MI به مدت ده هفته مداوم، برنامه دویدن روی تردمیل (هر هفته 5 نوبت،که در هفته ی اول هر جلسه به مدت 10 دقیقه وبا سرعت 10 متر بر دقیقه، هفته ی دوم هر جلسه به مدت 20 دقیقه و باسرعت14متر بر دقیقه، هفته سوم هر جلسه به مدت30 دقیقه و با سرعت 17 متر بر دقیقه، هفته ی چهارم هر جلسه به مدت 40 دقیقه وبا سرعت 17 متر بر دقیقه، از هفته ی پنجم تا پایان هفته ی دهم هر جلسه به مدت 50 دقیقه و با سرعت 17 متر بر دقیقه) را انجام دادند. سطوح آنزیم های کبدی AST،ALT و ALP به روش کینتیک آنزیمی اندازه گیری شدند. آنالیز آماری داده ها، بوسیله تحلیل واریانس یک طرفه در سطح پذیرش آلفای 5 درصد انجام گرفت. سطح آنزیم کبدی AST بعد از انفارکتوس به طور قابل ملاحظه ای به میزان(14%) افزایش یافت که نشانه وقوع بیماری قلبی حیوان بود (001/0= p). این آنزیم متعاقب مداخله تمرین هوازی دویدن به مدت 10 هفته در گروه انفارکته EX-MI تغییر کاهنده چشمگیری نسبت به گروه کنترل SED-MI نداشت(93/0P=). سطح آنزیم کبدی ALT بعد از انفارکتوس قلبی به طور قابل ملاحظه ای به میزان(16%) افزایش یافت ( 03/0P=).این آنزیم در گروه EX-MI نسبت به گروه SED-MI تغییر کاهشی معناداری پیدا نکرد (5/0p=). آنزیم کبدی ALP بعد از انفارکتوس قلبی حیوان به طور معنادار تغییری نکرد(9/0P=). و این آنزیم متعاقب اجرای ورزش استقامتی تغییر معناداری نسبت به گروه کنترل نداشت (16/0P=). به نظر می رسد که مداخله اندازه شدت کار برنامه تمرین استقامتی زیر بیشینه بر پاسخ سازگار شونده شاخص پاتولوژیکی بافت کبدی موشهای انفارکته قابل توجه نبوده است و احتمالا به آستانه بالاتر فشار کار فیزیکی یا مدت بیشتر فعالیت هوازی برای بهبود عملکرد بافت کبد موش های آزمایشگاهی متعاقب آسیب میوکارد، نیاز هست.