مقدمه: هدف این مطالعه مقایسه اثرات دو شیوه تمرین دویدن هوازی روی تردمیل و تکنیک پالس الکترو مگنت تراپی بر ضخامت های استخوان ترابکولار و کورتیکال استخوان ران رات های در معرض استئوپروز و استئوپروتیک بود. روش کار و مواد : 60 سر رات ماده از نژاد اسپراگ داولی (10 هفته ای) به طور تصادفی در 6 گروه (5 گروه رات های اوارکتومی شده و 1 گروه کنترل) قرار گرفتند. دو هفته بعد از برداشت تخمدان، رات های اوارکتومی شده به طور تصادفی در 5 گروه اوارکتومی (OVX-C)، اوارکتومی شده ورزیده(OVX-Exe)، استئوپروتیک ورزیده (OVX-Inactive-Exe)، اوارکتومی شده به همراه کاربست پالس الکترو مگنت تراپی (OVX-PEM) و استئوپروتیک به همراه کاربست پالس الکترو مگنت تراپی (OVX-Inactive-PEM) تفکیک شدند. برنامه ی تمرینی شامل دویدن بر تردمیل الکتریکی جوندگان بدون شیب با سرعت ثابت 12 متر بر دقیقه اجرا شد. مدت تمرین از 10 دقیقه آغاز شد و در هفته ی دهم به 64 دقیقه رسید. زمان، شدت ، فرکانس و مدت زمان تابش پالس الکترومگنت به ترتیب min 30 ، mT 4/2 ، Hz 5/7 و µS 300 بود. در پایان رات های تحت مطالعه کشته شده و استخوان های ران حیوان برای بررسی های پاتولوژیک برداشته شد. نتایج : یافته ها نشان می دهد عمل برداشت تخمدان، ضخامت استخوان های ترابکولار و کورتیکال را به طور قابل توجهی کاهش داد (001/0 P<). همچنین برنامه ورزش هوازی و روش قرار گیری در معرض پالس الکترو مگنت در هر دو گروه از رات های مستعد به استئوپروز و استئوپروتیک، منجر به افزایش معنادار ضخامت استخوان ترابکولار و کورتیکال گردید (001/0 P< ) اما الگوی تغییر اندازه ضخامت استخوان ترابکولار و کورتیکال در این دو روش مداخله از جنبه آماری متفاوت نبود ( 05/0 ( P>. نتیجه گیری: به نظر می رسد که برنامه فعالیت دویدن هوازی پیوسته زیر بیشینه و نیز مداخله پالس الکترو مگنت با شدت mT 4/2 ، می توانند در مهارافزایش روند استئوپروز حیوانات اوارکتومی شده، اثرگذار باشند.
