فرزاد ناظم

پیرامون تاثیر تمرینات همزمان هوازی و مقاومتی فزاینده بر پاسخ تشکیل بافت استخوانی برای پیشگیری و درمان پوکی استخوان اطلاعاتی در دسترس نیست. در این مطالعه اثر تمرین ترکیبی در مقایسه با تمرینات استقامتی و مقاومتی بر BMD، نشانگرهای بیوشیمیایی استخوان و استحکام مکانیکی فمور رتهای نر استئوپروتیک، بررسی می شود. روش کار و مواد : از بین 48 رت نر ویستار، 8 رت بعنوان گروه سالم جدا شدند، سپس پوکی استخوان با تزریق صفاقی محلول 20 % اتانول طی 3 هفته در سایر رت ها القاء گردید. رت های استئوپروتیک در 5 گروه پایه، استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه 8 رت) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوار گردان با شیب صفر درجه و با سرعت ثابت 12 متر در دقیقه تا حداکثر 64 دقیقه در روز بود. تمرین مقاومتی شامل 8 نوبت صعود از نردبان عمودی همراه حمل وزنه بود. گروه ترکیبی هر دو برنامه مقاومتی و استقامتی را انجام دادند. پس از تکمیل 12 هفته تمرین ( 5 روز در هفته)، نمونه های خونی جمع آوری و سطوح سرمی آلکالین فسفاتاز ویژه استخوان، آدیپونکتین و ویسفاتین به روش الایزا اندازه گیری شدند. فمور چپ خارج شده نیز برای اندازه گیری BMD اسکن و بوسیله تست خمشی سه نقطه ای برای به دست آوردن حداکثر نیرو و سفتی آزمایش شدند. از آزمون t مستقل برای مقایسه گروه پایه با گروه سالم و از آنالیز واریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی توکی جهت بررسی تغییرات بین گروهی در سطح معناداری 05/0 استفاده گردید. نتایج : دو گروه ترکیبی و مقاومتی، افزایش معناداری را درBMD ، حداکثر نیروی شکست، سفتی، آلکالین فسفاتاز، آدیپونکتین و کاهش در ویسفاتین در برابر گروه کنترل نشان دادند (p>0.05). مداخله ورزش استقامتی موجب افزایش معناداری در حداکثر نیروی شکست، آلکالین فسفاتاز، آدیپونکتین و کاهش در ویسفاتین (p>0.05)، بدون اختلاف معناداری به لحاظ آماری درBMD و سفتی در مقایسه با کنترل شد (p<0.05). اثر تمرین ترکیبی بر فاکتورهای ارزیابی شده نسبت به تمرین استقامتی و مقاومتی، بارزتر بود (p>0.05). نتیجه گیری: ترکیبی از تمرین مقاومتی و استقامتی ممکن است یک اثر هم افزایی بر بهبود نشانگرهای بیوشیمیایی و استحکام مکانیکی استخوان ران استئوپروتیک رت های نر، در برابر تمرین استقامتی و مقاومتی تنها داشته باشد و احتمالا حفاظت مطلوب تری را در برابر پوکی استخوان فراهم