فرزاد ناظم

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات ورزشی بر شاخص های منتخب استرس اکسیداتیو در بافت کلیه رت های مبتلا به انفارکتوس قلبی می باشد. 24 سر موش صحرایی ، چهار هفته بعد از ایجاد انفارکتوس قلبی بطور تصادفی در سه گروه 1: شم (SHAM ، 8 n=)، 2: گروه کنترل انفارکته (SED-MI ، 8 n=) و 3:گروه تمرینی انفارکته (EX-MI ، 8 n=) تفکیک شدند. گروه Ex-MI ظرف 8 هفته فعالیت دویدن زیربیشینه روی تردمیل جوندگان را انجام دادند. پس از اتمام پروتکل تمرینی، سطوح فعالیت آنزیم های کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز، گلوتاتیون احیا شده به عنوان شاخص های آنتی اکسیدانی های آنزیمی و مالون دی آلدهید به عنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدی اندازه گیری شدند. واریانس های میان گروهی (ANOVA) یک سویه درسطح اماری 5 درصد مقایسه شدند. سطح فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز بافت کلیه درگروه های سه گانه اختلاف معناداری نداشت، اما سطوح فعالیت آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیا شده بافت کلیه در گروه های Ex-MI و Con-MI کاهش معنادار نسبت به گروه Sham داشت. همچنین اختلاف معناداری در آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون احیا شده در بین گروه های Ex-MI و Con-MI وجود نداشت. سطح مالون دی آلدهید در موش های با انفارکتوس قلبی به طور معناداری افزایش پیدا کرد. میزان فعالیت این آنزیم در گروه Ex-MI به طور معناداری کمتر از گروه Con-MI بود. مداخله ورزش دویدن پیوسته به مدت 8 هفته احتمالاً از مسیر کاهش تولید رادیکال های آزاد و کاهش سطح پراکسیداسیون لیپید، سبب بهبود عملکرد بافت کلیه و مهار نسبی نارسایی عملکرد کلیوی رت ها پس از انفارکتوس قلبی می شود.