میراث حقوق اساسی ایران همچون دیگر حوزه های دانش حقوق تاکنون ناشناخته مانده است و کوششی در جهت تحلیل، تبیین و نقد آن صورت نگرفته است. یکی از جنبه های مهم این کار مواجه شدن با بزرگان این دانش است. آن ها مسیری را در دانش حقوق باز کرده اند و گاه تا چندین دهه همه حقوق دانان آن حوزه از آن مسیر و نگاه تبعیت کرده اند. ابوالفضل قاضی شریعت پناهی از نامدارترین حقوق دانان حقوق اساسی سده اخیر است که تا به امروز آثارش همچنان در جامعه علمی ایران خوانده می شود و در مواردی منبع درسی دانشجویان محسوب می شود. بزرگ ترین خدمت به میراث قاضی تحلیل و نقد آن است، تا امکان اصلاح یا گذار از آن ممکن شود. در این مقاله کوشش شده است با تحلیل رویکرد قاضی به حقوق اساسی مهم ترین نکات قوت و ضعف آن مورد واکاوی قرار گیرد. این کار در حقیقت گامی در جهت آسیب شناسی رشته حقوق عمومی و حقوق اساسی در ایران نیز هست. نگاه تطبیقی، نوشتن کامل ترین درس نامه حقوق اساسی در ایران، ترجمه های درخشان، نهادگرایی و پیوند میان علوم سیاسی و حقوق از مهم ترین نقاط قوت نوشته های قاضی هست. همچنین رویکرد ترجمه ای، عدم توجه به میراث حقوق اساسی ایران، جدا کردن حقوق اساسی از قانون اساسی، عدم توجه به مسائل ایران، غلبه نگاه سیاسی بر نگاه حقوقی، عدم توجه به فلسفه سیاسی و بنیادهای نظری حقوق عمومی، فقدان تحول و تغییر در اندیشه او از مهم ترین ایرادات وارده بر اندیشه قاضی هستند که در این مقاله کوشش شده است مورد واکاوی قرار بگیرند.
