در دنیای کنونی نیروی انسانی متخصص و شایسته مهمترین عامل توسعه کشورها تلقی میگردد، و این نیازمند استقرار نظام شایستهسالاری درجذب، استخدام و نگهداری نیروی انسانی است. در نظام شایستهسالار،شایستهترین فرد در رابطه با انجام وظیفه و شغل مورد نظر قرار میگیرد و پس از استخدام با مکانیزم قانونی و ضابطهمند تمامی عملیات مربوط به ترفیع ، ارتقاء، ارزشیابی و مسائل رفاهی، آموزشی و پرداخت حقوق و مزایا متناسب با کارایی و بر اساس اصول شایستگی و لیاقت اعمال میگردد. در واقع شایستهسالاری یک فرآیندی است که در یک سازمان با شایستهخواهی شروع و با شایستهگزینی وشایستهپروری تکمیل و با شایستهداری تداوم مییابد. لذا دراین تحقیق از روش تحلیلی-توصیفی بوده و با هدف بکارگیری اصول ومعیارهای شایستهسالاری در جذب و استخدام درسازمانها، و تدوین آن در قوانین و مقررات استخدامی میباشد.پس در این رابطه سوال اصلی این است قوانین و مقررات استخدامی ایران تا چه حدی شایسته سالارانه تصویب شده است؟ نظام شایستهسالاری شامل اصول )اصل حاکمیت قانون، اصل برابری در ورود به خدمت، اصل شفافیت و...( ومعیارهایی )اصل تخصص و کاردانی، تعهد، تجربه ،تلاش وپشتکار و...( است که این اصول و معیارها در قانون استخدام کشوری مصوب 7915 و قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب 7939 به عنوان قوانین مادر استخدامی ،برای ورود به خدمت، براساس اصل برابری فرصتها و از طریق آزمون و مسابقه )فصل دوم ق.ا.ک و فصل ششم ق.م.خ.ک( و دربحث انتصاب و ارتقاء بر رعایت احراز شایستگی، لیاقت وعملکرد موفق مستخدمین)ماده 59 ق.م.خ.ک و ماده 39 ق.ا.ک( ودر بحث شرایط مادی ومعنوی )حقوق ومزایا( براساس ارزشیابی شغل و شاغل و عواملی نظیر اهمیت و پیچیدگی وظایف، مسؤلیتها، سطح تخصص ومهارت )فصل دهم ق.م.خ.ک و فصل سوم ق.ا.ک(تأکید شده است.اما در قوانین برنامههای توسعه بجز ماده 717 قانون برنامه چهارم توسعه از اصول ومعیارهای شایستهسالاری به دلیل ماهیت کلی بودن آنها بحثی به میان نیامده است.
