قدرت سلاطین ایران که ریشه در ایران باستان و شرع داشت همواره توسط بازیگران قدرت تحدید می یافت. اما با آغاز دوران جدید و انتصاب اشخاص تحول خواه به مناصب دربار، شکل جدیدی به خود می گیرد. به طوری که تحدید و انتظام قدرت اینبار نه با شیوه های سنتی بلکه در قالب تأسیسات نو تحقق یافت. میرزا حسین خان سپهسالار با تجارب عثمانی و فرانسه و تحت تأثیر اشخاصی همچون میرزا ملکم خان و مستشارالدوله بعد از انتصاب به وزارت عدلیه و اوقاف و همچنین در دوران صدارت عظمی و وزارت خارجه دست به اقدامات در خور توجه ای در این باره زد. از مهمترین اقدامات او مجلس احکام عدلیه، هیأت وزرای مختار، مجلس تنظیمات و... است، که توانست با تفویض اختیارات شاه به شورای وزرا و تشکیل کابینه، سلطنت مجلس تنظیمات بر حکام محلی، تبعیت مواجب از مناصب، نظارت وزارت عدلیه بر محاکم شرع،نظارت بر متولیان اوقاف، قضاوت بر اساس قواعد مشخص و... به طور همزمان قدرت شاه، درباریان و علما را محدود سازد. هرچند که تمام این اقدامات به طور کامل به سرانجام نرسیدند ولی اقدامات سپهسالار فارغ از نیات احتمالی توانست نظام حقوقی ایران را چند گام در راستای تنظیم و تحدید قدرت قدرتمندان بردارد و زمینه را برای انقلاب مشروطه فراهم سازند.
