جرم انگاری به عنوان یکی از مکانیسم های مهم سیاست کیفری هر کشور در مقابله با بزهکاری می باشد. اولین گام در بررسی گستره و قلمرو جرم انگاری، پرداختن به بنیان ها و بسترهای اولیه آن می باشد و لازمه این امر نیز عبور از مرزهای حقوق کیفری و تأمل در مباحثی از قبیل نسبت فرد و جامعه، طرفداری از مفهوم مثبت یا منفی آزادی، منشأ مشروعیت حکومت، رسالت دولت و تقدم خیر بر حق یا بالعکس می باشد. البته پرواضح است که نوع نگاه به هستی شناسی، معرفت شناسی و انسان شناسی در چگونگی رویکرد ما در موارد مذکور تأثیر بسزایی دارد. نوشتار حاضر برآنست تا از دیدگاه سیاست کیفری اسلام و به روشی توصیفی- تحلیلی، به نقد و بررسی پاسخ های نظام فایده گرایی بنتام به فاکتورهای فوق بپردازد. نگاه لیبرالی بنتام به هستی، انحصار ابزار معرفت در حس و خلاصه کردن انسان در جسم مادی باعث گردیده است که تمام اهتمام او در نظام اخلاقی و مبانی جرم انگاری اش، تأمین «بیشترین لذت برای بیشترین افراد»باشد. از این روست که جرم انگاری وی بر مبنای اصالت فرد، طرفداری از مفهوم منفی آزادی، رسالت حداقلی دولت، تقدم خیر بر حق صورت می پذیرد که مشروعیت دولت نیز بر اساس فراهم نمودن بیشینه لذت برای بیشینه افراد فراهم می گردد. اعتقاد به موجودی خدا نام در هستی، انسان را دارای دو بعد روح و جسم دیدن و باور به ابزارهای معرفت بخشی چون عقل و وحی در کنار حس، مهمترین کاستی های هستی شناسی، انسان شناسی و معرفت شناسی بنتام از نگاه اسلام می باشد. بنابراین مبانی جرم انگاری در سیاست کیفری اسلام عبارتند از: قائل بودن به اصالت جامعه همدوش با اصالت فرد، طرفداری از مفهوم مثبت آزادی، رسالت حداکثری دولت و منشأ الهی مشروعیت دولت.
