فرشاد دشتی

به منظور مطالعه اثر کودهای بیولوژیک و شیمیایی بر رشد، تجمع نیترات و برخی خصوصیات کمی و کیفی ترخون (Artemisia drucunculus L.)آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1.نیتروژن خالص در 4 سطح )50، 100، 150 و 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در هر چین به صورت کود اوره) 2.نیتروکسین 3.سوپرنیتروپلاس 4.نیتروکسین+سوپرنیتروپلاس 5.نیتروکسین+سوپرنیتروپلاس+ 50 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار 6.نیتروکسین+ 50 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار 7.سوپرنیتروپلاس+ 50 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار 8.نیتروکسین+سوپرنیتروپلاس+ 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار 9.نیتروکسین + 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار 10.سوپرنیتروپلاس+ 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار بودند. برخی ویژگی های کمی شامل ارتفاع گیاه، عملکرد کل، تعداد و سطح برگ، تعداد ساقه، وزن تر و خشک اندام های هوایی و زیرزمینی، درصد ماده خشک طی دو چین و همچنین میزان کلروفیل برگ و نیترات و غلظت برخی عناصر در چین اول مورد ارزیابی واقع شدند. استفاده از کودهای زیستی باعث افزایش جذب عناصر در مقایسه با تیمار شاهد شد. بالاترین میزان تجمع نیترات در سطوح 100، 150 و 200 کیلوگرم در هکتار نیتروژن خالص مشاهده شد. کاربرد کودهای زیستی سبب کاهش تجمع نیترات در گیاه شد. تلقیح ترخون با کودهای زیستی سبب افزایش عملکرد شد. به طوریکه عملکرد در تیمار 150 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به اضافه نیتروکسین و سوپرنیتروپلاس نسبت به شاهد 81 درصد و تیمار 50 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به اضافه نیتروکسین و سوپرنیتروپلاس نسبت به شاهد 79 درصد افزایش عملکرد نشان داد. تیمار 50 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به اضافه نیتروکسین و سوپرنیتروپلاس به دلیل داشتن عملکرد بالا و تجمع نیترات پایین یکی از تیمارهای مفید و قابل توصیه ارزیابی گردید.