طرفین میتوانند برای حل اختلافات احتمالی خود از طریق پذیرش شروط حل اختلافِ چندمرحله ای توافق نمایند. این شروط معمولاً متشکل از مذاکره، سازش، میانجیگری و کارشناسی است. هدف طرفین از درج این شروط، سعی در حل اختلافات بهطور دوستانه قبل از آغاز مرحلۀ داوری است تا ضمن پرهیز از ورود به مرحلۀ پرهزینۀ داوری، روابط کاری و تجاری خود را نیز حفظ و تقویت کنند. در این مقاله دربارۀ اعتبار، دیدگاههای حقوقی در خصوص ماهیت شروط حل اختلاف چندمرحلهای و تأثیر آن بر صلاحیت داوری بحث شده است. دربارۀ ماهیت این شروط سه دیدگاه ماهوی، آیینی و شکلی وجود دارد. آنچه که طرفین در قرارداد اعلام و ابراز کردهاند، حاکی از قصد و نیت آنان است. ماهیت این شروط، ارتباط تنگاتنگی با قصد طرفین در زمان تدوین آنها دارد. همین ارادۀ طرفین و نحوۀ چیدمان شروط، در پرتو قانون حاکم، تأثیر شروط بر صلاحیت داور را مشخص خواهد کرد.
