امروزه اکثر قوانین ملی و اسناد بین المللی ناظر بر داوری، حل و فصل اختلاف به طور کدخدامنشانه و بر اساس اصول عدل و انصاف را پیش بینی کرده اند. این شیوه از رسیدگی، نوعی چشم پوشی متقابل طرفین اختلاف از مزایا و منافع اعمال قواعد قانونی است و داوران را مجاز می کند تا با نادیده گرفتن تکنیک های دقیق و سخت حقوقی، اتخاذ تصمیم کنند. در عین حال، داوران تنها زمانی مجاز خواهند بود به طور کدخدامنشانه عمل کنند که طرفین اختلاف صریحاً از آنها چنین امری را خواسته باشند. مقاله پیش رو درصدد است تا ضمن بررسی دقیق شرط توافق طرفین جهت برگزاری داوری منصفانه و ضرورت، قلمرو و حدود آن، محدوده اختیار داوران در این رابطه و نیز ضمانت اجرای عدم رعایت شرط مزبور را با توجه به قوانین، دکترین حقوقی و آراء داوری تجزیه و تحلیل کند.
