یکی از مهمترین ویژگی هایی که باعث محبوبیت داوری تجاری بین المللی به عنوان یکی از شیوه های حل و فصل اختلافات در سطح بین المللی شده است، آزادی طرفین جهت انتخاب قانون ماهوی قابل اعمال بر ماهیت اختلاف و نیز فرآیند رسیدگی داوران است. این آزادی اراده تا حدی است که طرفین می توانند به داوران اجازه ی تصمیم گیری و صدور رأی مطابق با انصاف را بدهند. گرچه بسیاری از قرارداد های بین المللی متضمن شرط داوری بر مبنای انصاف هستند، لیکن تعریف روشن، دقیق و حتی الزام آوری از آن در قوانین ملی و اسناد بین المللی ارائه نشده است. به علاوه، نهادهای مشابه دیگری نیز وجود دارد که تفکیک و مرز آنها با داوری بر مبنای انصاف معلوم نیست. نظر به اینکه داوری بر مبنای انصاف راه حل منعطف تر و آسان تری را نسبت به داوری بر مبنای قانون فراهم می کند و همچنین می تواند از طریق ایجاد یا اعاده ی تعادل قراردادی بین طرفین، همکاری متقابل آنها را حتی بعد از حل و فصل موضوع متنازع فیه تسهیل کند، مقاله حاضر درصدد تبیین و ابهام زدایی از این مفهوم و تفکیک آن از نهادها ی مشابه در حوزه حل و فصل اختلافات تجاری است.
