اهداف و زمینهها: مسکن یکی از ابعاد اساسی و مهم کیفیت زندگی جهت نیل به توسعه پایدار شهری و منطقهای خواهد بود. مسکن نقشی حیاتی در توسعه اقتصادی کشورها دارد و نیاز به مسکن به عنوان یکی از اساسیترین نیازهای انسانی قابل طرح و بررسی است. پژوهش پیش رو با هدف تحلیل نماگرهای بخش ساختمان و مسکن در ایران انجام شده است. روششناسی: دادههای مورد نیاز پژوهش از طریق سالنامههای آماری ایران جمع آوری شده است. با استفاده از شاخص انتخاب ارجحیت که یکی از جدیدترین تکنیکهای تصمیمگیری چندشاخصه است، به تحلیل شاخصهای مسکن مبادرت شده است. محدوده پژوهش را 31 استان کشور در سال 1398 تشکیل میدهد. یافتهها: امتیاز شاخص انتخاب ارجحیت نشان میدهد که تهران با امتیاز ) 7076 / 0 ( و اصفهان با امتیاز ) 0/5747 ( در گروه شاخص انتخاب ارجحیت خیلی زیاد قرار گرفتهاند و وضعیت شاخصهای ساختمان و مسکن در این استانها در وضعیت خوب قابل سنجش و ارزیابی است. نتایج به دست آمده از شاخص انتخاب ارجحیت نشان میدهد که استان بوشهر با امتیاز ( 0/0632 (، استان گلستان با امتیاز ) 0/0624 (، استان سمنان با امتیاز ) 0/0537 (، استان ایلام با امتیاز ) 0/0303 ( و استان کهگیلویه و بویراحمد با امتیاز ) 0/0276 ( در گروه شاخص انتخاب ارجحیت کم قرار دارند و وضعیت نماگرهای ساختمان و مسکن در آنها رونق چندانی ندارد. نتیجهگیری: شاخصهای مسکن به عنوان ابزاری مفید برای کمک به اشاعه تصمیمات سیاسی پایدار در نظر گرفته میشوند. ضروری است که این شاخصها را در طول فرآیند برنامهریزی شهری و منطقهای در نظر بگیریم؛ زیرا ویژگیهای محیطهای شهری مسکونی میتوانند به طور جدی بر زیست پذیری آنها و کیفیت زندگی تأثیر بگذارند.
