طبق آمار سازمان جهانی گردشگری ایران رتبه دهم جاذبه های تاریخی و باستانی و رتبه پنجم جاذبه های طبیعی را در جهان داراست؛ با وجود این ایران تاکنون توفیق چندانی در صنعت گردشگری نداشته است. بهره گیری از ظرفیت های موجود در صنعت گردشگری مستلزم سیاست گذاری اصولی و برنامه ریزی دقیق و همه جانبه در این حوزه است. ازاین رو پژوهش حاضر با هدف آسیب شناسی فرآیند سیاست گذاری در حوزه صنعت گردشگری ایران انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف، در شمار پژوهش های کاربردی و از نظر ماهیت داده های پژوهشی، طرح آمیخته به شمار می رود. جامعه هدف پژوهش حاضر را سیاست گذاران، متخصصان و مدیران حوزه گردشگری تشکیل می دهند. شیوۀ انتخاب نمونه برای بخش کیفی پژوهش، غیر احتمالی و با استفاده از شیوه های نمونه برداری هدفمند و مبتنی بر روش نمونه گیری ملاکی به حجم 16 نفر است. یافته های بخش کیفی در چهار سطح اصلی فرایند سیاست گذاری شامل سطح کلان سیاست گذاری، سطح برنامه ریزی و هدف گذاری، سطح اجرای سیاست ها و سطح ارزیابی سیاست ها و 20 مضمون فرعی دسته بندی شدند. در بخش کمی پرسشنامه ای با طیف 5 درجه ای لیکرت تهیه و بین 30 نفر از متخصصان و مدیران گردشگری (که به شیوه تصادفی انتخاب شدند) توزیع شد. سپس داده های حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار آماری Spss و با آزمون Friedman تجزیه وتحلیل و رتبه بندی شد. نتایج پژوهش نشان می دهد عمده نارسایی موجود در فرآیند سیاست گذاری صنعت گردشگری به سطح کلان سیاست گذاری و سطح برنامه ریزی و هدف گذاری بازمی گردد. با توجه به رتبه بندی انجام شده 3 چالش اساسی در فرآیند سیاست گذاری بخش گردشگری به ترتیب اهمیت عبارت اند از: 1. نهادهای متعدد تصمیم گیر و فقدان مرجعیت سیاست گذاری در بخش گردشگری؛ 2. بی توجهی به صنعت گردشگری در اسناد و قوانین بالادستی کشور؛ 3. ضعف و نارسایی نظام اداری و بوروکراسی در اجرای سیاست های تدوین شده.
