ابراهیم قیاسوند

در این پژوهش، تأثیر حجم تخلخل ناشی از کف روی ساختار منافذ و مقاومت الکتریکی بتن‌های کفی، بررسی شده است. ساختار منافذ شامل متوسط قطر حفرات کفی، اندازه حفرات و فاصله آنها از یکدیگر در مخلوط‌های بتن کفی با نسبت آب به سیمان 5/0 و میزان کف صفر، 20 و 35 درصد و همچنین بتن کفی سازه‌ای با نسبت آب به سیمان 4/0 و حجم کف 20 درصد مقایسه شده است. تصاویر نمونه‌های بتن کفی در آزمایش SEM و آنالیز تصویری آنها توسط میکروسکوپ نوری و نرم‌افزار، تائیدکننده یکدیگر بوده و نتایج، بیانگر آن است که با افزایش تخلخل کفی، میانگین قطر حباب‌های هوا افزایش و فاصله بین آنها کاهش یافته ‌است. همچنین تعداد ریزترک‌ها در دیواره حفرات و میزان حباب‌های ادغام‌شده با یکدیگر افزایش یافته که می‌تواند باعث افزایش نفوذپذیری گردد. حفرات هوای غیر اشباع و منفک نیز در داخل بتن مشابه سنگدانه عمل نموده و هدایت الکتریکی بتن را کاهش می‌دهد. از آنجائیکه مسیر انتقال جریان الکتریکی از طریق حفرات موئینه صورت می‌گیرد لذا با افزایش حجم کف، حجم خمیر سیمان و به تبع، حجم کل حفرات موئینه کاهش می‌یابد. همچنین کاهش نسبت آب به سیمان باعث کاهش قطر و حجم کلی حفرات موئینه می‌گردد و در نتیجه مقاومت الکتریکی بتن افزایش می‌یابد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با کاهش نسبت آب به سیمان و افزایش درصد حفرات کفی، تا جائی‌که منجر به ادغام حفرات و وجود ریزترک و سوراخ درون حباب نگردند، بتن‌های کفی عملکرد بهتری در زمینه دوام از خود نشان می‌دهند.