چغندرقند یکی از محصولات مهم اقتصادی کشور است که به عنوان یکی از منابع عمده تولید قند و شکر محسوب می شود. علاوه بر شکر به عنوان فرآورده اصلی، محصولات متعددی مانند ملاس از آن استحصال می شودبورزای1 و همکاران ، 2008) . خاستگاه این گیاه اروپای مرکزی بوده که از اوایل قرن نوزدهم کشت آن در اغلب کشورهای دنیا گسترش پیدا کرد. (کاف و اسکات2، 1933) چغندر گیاهی مناسب مناطق معتدل است که امروزه به استثنای استرالیا در بقیه قاره های جهان کشت می شود. بر حسب شرایط اقلیمی در دو فصل بهار یا پاییز کشت می شود.( کاف و اسکات،1933). چغندر قند به طیف وسیعی از عوامل زنده قارچی، باکتریایی، ویروسی و نماتدها حساس است، ولی مهم ترین بیماری آن در بیشتر مناطق کشت آن لکه برگی سرکوسپورایی است. این بیماری مهم ترین بیماری قارچی این گیاه است که در مناطق گرم و مرطوب شیوع دارد و خسارت قابل توجهی از نظر کمی و کیفی به زراعت چغندر وارد می کند.(روسی3 و همکاران، 2000) نشانه های لکه برگی سرکوسپورایی، به صورت لکه های گرد توسعه یافته ابتدا روی برگ های پیر بروز می کند که در حالت بلوغ 2-5 میلی متر می باشند.( روپل4، 1989) لکه ها قهوه ای سوخته، قهوه ای روشن، قهوه ای تیره و حاشیه آن ها قرمز مایل به ارغوانی است ممکن است لکه ها روی ساقه نیز توسعه یابند و لکه های گرد روی هیپوکوتیل چغندرقند که به وسیله خاک پوشیده نشده است بروز کنند. لکه های انفرادی روی برگ با پیشرفت بیماری به هم پیوسته و بزرگ تر می شوند که در نهایت منجر به قهوه ای و تیره شدن سطح وسیعی از برگ می شوند. نقطه های کوچک سیاه که در واقع استرومای کاذب عامل بیماری می باشند، اغلب در مرکز لکه های بزرگ دیده می شوند. تحت شرایط لکه ها خاکستری رنگ و مخملی می شوند (خان5 و همکاران، 2008) خسارت ناشی از این بیماری کاهش در وزن ریشه و محتوی شکر که منجر به پایین آمدن عملکرد ریشه و شکر استحصالی می شود همراه است. (روسی و همکاران، 2000) .
