عوامل بیوکنترل می توانند از طریق مکانیسم های متعددی از جمله تولید ترکیبات فرار بیمارگرها را مهار کنند. مطالعه حاضر به منظور تعیین کارایی متابولیتهای فرار Trichoderma asperellum در بازداری از جوانه زنی کنیدی و رشد میسسلیوم Botrytis cinerea و کنترل پویسیدگی بوتریتیسی میوه توت فرنگی صورت گرفت. پنج تیمار شامل کنترل منفی( PDA بدون مایه زنی) کشت 0 تا پنج روزه T. asperellum روی محیط PDA و کشت 0 تا پنج روزه T. asperellum روی محیط PDA + زغال فعال در نظر گرفته شد. با کنار گذاشتن درب پتری ها تشتک های پتری حاوی قرص میسیلیومی یا سوسپانسیون کنیدی(106×1 کنیدی/میلی لیتر) B. cinerea ، به ترتیب روی محیطهای PDA و WA، به طور وارونه روی تشکهای پتری تیمار قرارداده شده، توسط نوار پارافیلم کاملاً مسدود گردیدند. پس از نگهداری برای مدت 6؛ 4 و 3 روز (در آزمایش بازداری از رشد میسیلیوم) و 48،48 و 24 ساعت ( در آزمایش بازداری از جوانه زنی کنیدی) به ترتیب در دمای 4، 10 و C°20، نتیجه تجزیه آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SAS کاهش معنی داری در قطر پرگنه، درصد جوانه زنی و طول لوله تندشی کنیدی های B. cinerea در تیمار مربوط به کشت پنج روزه T. asperellum در شرایط مختلف در مقایسه با سایر تیمارها نشان داد(0.01>P) در عین حال نتایج کاهش معنی داری در وقوع و شدت پوسیدگی بوتریتیسی میوه توت فرنگی در نتیجه قراردادن میوه های توت فرنگی مایه زنی شده با سوسپانسیون کنیدی B. cinerea (100 میکرولیتر) روی هر میوه و با غلظت 105×1 کنیدی/ میلی لیتر) به مدت 7 روز در دمای C°20 و در دسیکاتورهای بسته در معرض ترکیبات آلی فرار تولید شده از محیط کشتهای T. asperellum نشان دادند(0.01>P) در نتیجه ترکیبات آلی فرار T. asperellum ممکن است نوید بخش ترکیب تدخینی زیستی نوینی برای کنترل پوسیدگی بوتریتیسی پس از برداشت میوه توت فرنگی باشند.
