مسکن از مهم ترین و گران قیمت ترین داراییهای دوران زندگی انسان و کالایی پرهزینه است. بنابراین استطاعت مالی خرید مسکن در سبد هزینه خانوار از موضوعات پراهمیت به شمار می رود. در این مقاله بر پایه مدل ژانگ (2015) و نیز مطالعه متلک و ویگدور (2008) ، با ترکیب دادههای مقطعی هزینه-درآمد خانوار تولید شده توسط مرکز آمار ایران و با ساخت دادههای شبهپانل و نیز با دادهسازی به روش کوهورت و تکرار مقاطع، رفتار خانوارها به مدت 25سال مورد بررسی قرار گرفته است. مطالعه حاضر برای دوره زمانی 1394-1370 و شامل هفت کلانشهر تهران، کرج، مشهد، اصفهان، تبریز، شیراز و اهواز میباشد که تنها مناطق شهری را در بر میگیرد. از آنجا که ثروتمندان بیش از تقاضای مصرفی خود سرمایهگذاری سوداگرانه در مسکن انجام میدهند، این رفتار، عملکرد بازار مسکن و تقاضای مؤثر مسکن کمدرآمدها و میاندرآمدها را از طریق تشدید نابرابری درآمد تحت تأثیر قرار میدهد. نتایج نشان میدهد افزایش نابرابری درآمد سرانه خانوارها در کلان شهرها اثر منفی و معناداری بر درآمد باقیمانده (مخارج غیرمسکن خانوارها) و اثر مثبت و معنادار بر نسبت قیمت مسکن به درآمد خانوار و نسبت اجاره به درآمد دارد. افزایش نابرابری به صورت افزایش شکاف بین گروههای دارای درآمد بالا و درآمد پایین منجر به کاهش قدرت خرید مسکن خانوارهای کمدرآمد و میاندرآمد شده و کیفیت استفاده این خانوارها به طور معنادار کاهش مییابد.
