داود حبیبی

طراحی پلیمرهای هوشمند با ظرفیت بالای بارگیری دارو و پایداری مناسب برای کنترل دارورسانی داروهای خاص هدف تحقیقاتی این پایان نامه می باشد. در این راستا نخست، نانو ذره مغناطیسی آهن (MNPs) سنتز شده در ابعاد کوچک (20 تا 30 نانومتر) با تری متوکسی سیلیل پروپیل متا آکریلات (TMSPMC)، اصلاح سطحی می شود، سپس با پلیمره کردن رادیکالی گروه عاملی آلکنی در حضور آزوبیس ایزو بوتیرونیتریل (AIBN) به عنوان آغازگر و مونومرهای N-ایزوپروپیل آکریل آمید (NIPAAM) و N-وینیل پیرولیدون (NVP)، همچنین اتیلن گلیکول دی متیل آکریلات (EDGMA) به عنوان اتصال دهنده عرضی، بستر مناسبی برای بارگذاری داروی ضد سرطان دوکسوروبیسین (DOX) سنتز شد. با آرایش مونومرها، تلاش شده است تا سامانه ای طراحی شود که افزون بر حمل دارو و رساندن آن به سلول های هدف، به برخی محرک های محیطی مانند تغییر دما و نیز تغییر pH پاسخ دهند. در ضمن این کوپلیمرها با این روش به راحتی قابل تهیه بوده و نیاز به شرایط خاصی ندارد و همچنین سازگاری خوبی با محیط زیست داشته و قابل فرسایش اند. این بسترها با تکنیک های مختلفی از جمله پرتو فروسرخ، پراش پرتو ایکس، آنالیز عنصری، آنالیز گرمایی، میکروسکوپ الکترونی عبوری یا روبشی و مغناطیس سنج نمونه مرتعش شناسایی گردیدند، هم چنین تاثیر pH و حرارت بر روی منحنی رهش دارو مورد بررسی قرار گرفته است. در قسمت دیگر، با استفاده از نانوذره اصلاح سطحی شده، نخست دوکسوروبیسین بر روی سطح مونومر NIPAAM نشانده شده، سپس با پلیمری کردن و ایجاد دیواره عرضی به روش پلیمر قالب مولکول (MIP)، دوکسوروبیسین در داخل پلیمری قرارگرفت. در این روش نه تنها بیشترین میزان دارو بارگیری می شود که نیاز به دوز بیشتر دارو را برای درمان در بر دارد، بلکه به دلیل بسته شدن حفرات کربنی و گیر افتادن دارو در داخل حفرات، زمان رهش دارو نیز طولانی تر می گردد. پس کنترل دوز مؤثر دارو برای مدت زمان مناسب، توزیع منظم و مداوم میزان دارو در بدن را تامین می کند بنابراین دارو مدت زمان بیشتری در خون می ماند. محیط سلول های سرطانی نسبت به سلول های طبیعی، اسیدی تر است. بنابراین میزان رهش دارو در چنین محیط های بیشتر خواهد بود. با بررسی سرعت رهش دارو در محیط مشابه خون و بافر فسفات دیده شد که با گذشت زمان، سرعت رهش دارو کم می شود. این مسئله باعث ثابت ماندن غلظت دارو در خون