مصالح خرده سنگی یا آنگونه که رایج است شن و ماسه پر مصرفترین مصالح ساختمانی هستند. منابع تامین این مصالح آبرفتهای رودخانهای، رسوبات ساحلی، رسوبات یخچالی و منابع سنگ کوهی میباشند. آبرفتهای رودخانهای اصلیترین منابع تأمین شن و ماسه هستند، ولی امروزه بدلیل کمبود این منابع و ایجاد مشکلات زیست محیطی، توجه به مصالح سنگدانهای کوهی بیشتر شدهاست. جنس، اندازه، شکل ذرات و همچنین خصوصیات فیزیکی، مکانیکی و شیمیایی مصالح سنگدانهای مهمترین ویژگیهای قابل بررسی آنها می- باشند. در این پژوهش ویژگیهای زمینشناسی مهندسی سنگهای آهکی به عنوان مصالح سنگدانهای )شمال و شمال شرق همدان( مورد بررسی قرارگرفتهاست. در مجموع از سه منطقه استان همدان نمونههایی تهیه شده و مورد مطالعه قرارگرفتهاند. برای ارزیابی کیفی و مهندسی سنگدانهها بر روی نمونهها، آزمونهای مختلف ژئوتکنیکی شامل: آزمونهای فیزیکی )تخلخل، جذب آب( آزمونهای مکانیکی )تعیین ارزش ضربه، مقاومت در مقابل خرد شدن، سایش لوس آنجلس، ذوب و انجماد( و آزمون های شیمیایی )سلامت سنگ در مقابل سولفات سدیم، منیزیم( انجام گرفته است. نتایج و تحلیلها نشان میدهند که سنگ آهک سوباشی و آبشینه با توجه به حدود مجاز تعریف شده بر طبق استانداردهای ملی الزامی بتن، راهسازی و آسفالت جهت استفاده به عنوان مصالح سنگدانهای مناسب شناخته شدهاند، اما نمونه آهکی همهکسی کارایی مناسبی نداشته و در رده مصالح نامناسب قرار میگیرد.
