بهروز رفیعی

حوضه آبخیز کردان در شمال باختر شهر کرج و در پهنه ساختاری البرز مرکزی قرار دارد و آب و هوایی نیمه مرطوب و مساحتی برابر با 735/345 کیلومتر مربع دارد. سازندهای زمین شناسی عمدتا شامل سنگهای شیلی، توف شیلی، توف ماسه ای و سنگ آهک است. سازند کهر به سن پرکامبرین، کهن ترین و رسوبات آبرفتی کواترنر جوانترین نهشته های این حوضه هستند. هدف از این مطالعه بررسی حساسیت سازندها به فرسایش با روش های کیفی، تعیین ویژگی های فیزیوگرافی و زمین ریخت شناسی، با مدل های تجربی تعیین میزان رسوبدهی است. برای انجام این پژوهش مطالعات کتابخانه ای، صحرایی و تفسیر عکس های هوایی انجام شده است. با استفاده از داده های به دست آمده از ویژگی های هندسی، زیرحوضه KR-3 کمینه شیب و ارتفاع و زیرحوضه K-1 بیشینه شیب و ارتفاع را دارند. حوضه آبخیز کردان از واحدهای کوهستان، واحد تپه ماهور و نهشته های آبرفتی تشکیل شده است. رخساره توفی بیشترین مساحت حوضه را تشکیل میدهد. در روش MPSIAC تأثیر و نقش نه عامل و در روش EPM ، چهار عامل مهم و مؤثر در فرسایش خاک و تولید رسوب در حوضه، ارزیابی و بسته به شدت و ضعف هر عامل، امتیازی برای آن در نظر گرفته شد. از مجموع امتیازها یا دادههای بدست آمده برای عوامل مختلف، میزان رسوبدهی حوضه از رابطه QS=0.253e 0.036R محاسبه ودر پایان، نقشه هر یک از عوامل 9 گانه در محیط GIS تهیه شد. با توجه به نتایج حاصل از مدل EPM و MPSIAC در میان زیرحوضه ها با میزان رسوبدهی بالا، زیر حوضه BR-3 و SBR-2 در اولویت اول برای برنامه های حفاظت از خاک قرار میگیرند.