استفاده رو به افزایش از محصو ت سنتزی در بسته بندی مواد غذایی و نتایج فاجعه بار زیست محیطی و تأخیرات سوء آن بر سلامتی مصرف کنندگان، سبب ایجاد زمینهای در جهت یافتن شیوههای نوین بستهبندی شده است. فیلمهای خوراکی تجزیهپذیر یکی از پیشرفتهای مورد توجه در زیر مجموعه بستهبندی فعال هستند. از جمله کاربردهای مورد توجه این بسته بندی در صنعت مواد غذایی جلوگیری از بروز یا کنترل واکنش هایی است که در داخل بستهبندی اتفاق می افتند. استفاده از بستهبندی های زیست سازگار بر پایه فیلمهای خوراکی به دلیل دارا بودن قابلیت تجدید پذیری، مواد طبیعی و عدم ایجاد آلودگیهای زیست محیطی از اهمیت خاصی برخوردار است. قابلیت چنین فیلمهایی به عنوان حامل آنتی اکسیدانی و عوامل ضدمیکروبی و نیز سایر عوامل فعال به منظور کنترل ع وامل بیماری زا، بهبود کیفیت، افزایش مدت ماندگاری و نیز بهبود خصوصیات ارگانولپتیکی ماده غذایی کاربردهای بسیاری را برای آن ها در صنایع بستهبندی مواد غذایی مهیا نموده است. فیلمهای خوراکی برای ترییر خصوصیات سطحی ماده غذایی از لیپیدها، پلی ساکاریدها و یا پروتئین ها ساخته می شوند. پروتئین های مصرفی در فیلمهای خوراکی عبارتند از: کلاژن، زئین ذرت، پروتئین آب پنیر، گلوتن گندم، دکسترین، کیتوزان، کازئین، آلژینات، پکتین، نشاسته و مشتقات سلولزی که معمو ا در فیلمهای پلیساکاریدی استفاده میشوند. به طور کلی دو نوع پلاستیک زیست تخریب پذیر داریم، یک نوع مخلوطی از پلاستیکهای طبیعی و مصنوعی است مانند تهیه فیلم از مخلوطی از نشاسته و پلی اتیلن که بعد از مدتی پس از دور انداخته شدن تا حدودی از بین میرود و تجزیه می شود و دیگری ورقه ها و فیلمهای خوراکی که صد در صد از بین میروند.در طی دو دهه اخیر مطالعه بر روی مواد زیست تخریب پذیر حاصل از پروتئینها و پلی ساکاریدها )کربوهیدرات ها( گسترش وسیعی یافته است .این ماکرومولکولها به طور بالقوه می توانند جایگزین مناسب برای پلیمرهای سنتزی حاصل از مشتقات نفتی باشند. در این مقاله به بررسی مروری استفاده از فیلمهای خوراکی زیست تخریب پذیر بر پایه پروتئینهای گیاهی و پلی ساکاریدها )کربوهیدراتها( در بستهبندی مواد غذایی اشاره می گردد
