آسیب لیکامان صلیبی قدامی (ACL) یکی از متداول ترین آسیب های غیربرخوردی در بین ورزشکار به شمار می رود. مرحله فرود اولیه پس از یرش مهم ترین ورایج ترین مکانیسم های أسیب ACL می باشد. برنامه های بیشکیری از أسیب با هدف اصلاحی یا حذف عوامل خطرساز ودر نهایت کاهش اسیب از اهمیت ویزهای برخور دار است هدف از مطالعه حاض مقایسه تأثیر تمرینات عصبی عضلانی و تمرینات با رویکرد Differential Learning در ورزشکاران مستعد ابتلا به أسیب روش شناسی: این مطالعه نیمه تجربی شامل ٢٥ نفراز جوانان فوتبالیست ١٥ تا ٢٠ ساله دارای والکوس یویای بیشتر از ٨درجه است که بصورت تصادفی به سه کروه تمرینات عصبی عضلانی (١٥ نفر)، تمرینات با رویکرد ١٥) Differential Learning نفر) وکروه ترکیبی (١٥ نفر) تقسیم شدند. برای ارزیابی عملکرد حرکتی آزمودنها از آزمون جهش تک یا (نرم افزار Kinovea) و نیز برای سنجش تعادل یویا از آزمون ٧ استفاده کردید. پس از اجرای بیش آزمون، افراد به مدت هشت هفته وسه جلسه در هفته، تمرینات اسکات دو یا، اسکات تک با، یرش دو پا، یرش های متقابل تک با، ایستادن تک یا روی سطوح نابایدار و ویرش های بلند ایستاده تک یا انجام دادند. برای تحلیل دادوها از روش تحلیل کوا iet (ANCOVA) اما ای. بافتهها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین تمرینات عصبی عضلانی، Differential Learning و تمرینات ترکیبی در والکوس یویای زانو وجود دارد (P=٠/٠٠١). همجنین یافتهها نشان داد که تفاوت معناداری بین کروه های تمرینات عصبی عضلانی، کروه DL و کروه ترکیبی در تعادل یویای قدامی، خلفی خارجی و خلفی داخلی وجود دارد (P<٠/٠٥). نتیجه کیری: براساس نتایج یزوهش حاضر می توان نتیجه کیری کرد که روش تمرینی Differential Learning در تمرین بیشکیری از آسیب ACL وکاهش والکوس بویا زانو موثر می باشد. همجنین برای کاهش خطر آسیب ACL، بجای بکار کیری از دستور العمل با ماهیت تکرار حرکات (تمرینات عصبی عضلانی)، فراهم کردن محیط های آموزشی براساس دستکارهای های ایجاد شده در تمرین از طریق تغییر بذیری و تنوع در حرکات توصیه می شود.
