مقدمه و اهداف سندرم متقاطع فوقانی، نوعی اختلال اسکلتی–عضلانی در اندام فوقانی است که منجر به دفورمیتی هایی چون سربهجلو، شانه گرد و کایفوز می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی جامع در محیط آب بر تعادل ایستا و نیمه پویا در مردان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بود. مواد و روش ها در مطالعه کارآزمایی بالینی کنترلشده تصادفی حاضر، پس از غربالگری، 30 دانشجوی دارای سندرم به صورت هدفمند انتخاب شدند و تصادفاً در دو گروه تجربی (14 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. قبل و پس از مداخله، تعادل ایستا و نیمه پویا با دستگاه بایودکس، زوایای سربه جلو و شانه گرد با عکس برداری و زاویه کایفوز به وسیله خط کش منعطف، اندازه گیری شد. داده ها با نرمافزار SPSS نسخه 20 تحلیل گردید و سطح معناداری 0/05 در نظر گرفته شد. جهت مقایسه درون گروهی از آزمون t- زوجی و جهت مقایسه اختلاف میانگین-های بین گروهی از آزمون t-مستقل استفاده گردید. یافته ها یافته ها نشان داد تمرینات در گروه تجربی در افزایش میزان تعادل ایستا (0/005=P) و نیمهپویا (0/002=P) (ثبات کلی)، همچنین افزایش تعادل ایستا (0/001=P) و نیمه پویا (0/003=P) در سطح قدامی-خلفی، اثر معناداری داشته است، اما در تعادل ایستا (0/72=P) و نیمه پویا (0/42=P) جانبی (ثبات جانبی) تاثیر معناداری نداشته است. نتیجه گیری در مطالعه حاضر، تمرکز پروتکل تمرینات اصلاحی بر اصلاح پاسچر و تاثیر آن بر افزایش تعادل این افراد بوده است. پس از اصلاح ناهنجاری ها مشاهده گردید که ثبات کلی و ثبات قدامی-خلفی بهبود یافته است؛ بنابراین میتوان این پروتکل اصلاحی را بهعنوان روشی مؤثر، جهت بهبود پاسچر و افزایش تعادل در افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی به متخصصین توصیه نمود.
