علی یلفانی

چکیده: پیش زمینه و هدف: جابه جایی سر و شانه به جلو، یکی از نقص های وضعیتی رایج است (53%) که برهم خوردن تعادل، دردهای مزمن گردن، شانه ها، کمر و مشکلات بی شمار دیگری نیز بهمراه دارد که در نتیجه موجب کاهش کیفیت زندگی و کار در این افراد می گردد. هدف این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات اصلاحی در دو محیط آب و خشکی بمنظور بهبود تعادل، ناهنجاری و درد افراد دارای سر و شانه به جلو می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 28 پسر در گروه سنی 16-22 سال و دارای ناهنجاری سر و شانه به جلو همراه با درد گردن و کمربند شانه ایی در دو گروه تمرین در آب و خشکی با تعداد مساوی (N=14) تقسیم شدند و بمدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه برنامه تمرینات اصلاحی را انجام دادند. در پیش آزمون و پس آزمون تست تعادلی بایودکس، اندازه گیری زاویه کرانیوورتبرال از طریق عکس برداری و ارزیابی درد با استفاده از مقیاس بصری درد VAS در هر دو گروه در شرایطی برابر مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با استفاده از آزمون آماری تی استیودنت مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی در سطح معنی داری P≤0/05، بوسیله نرم افزار آماری SPSS (V22) تجزیه و تحلیل دادهها انجام شد. یافته ها: با مقایسه پیش آزمون و پس آزمون گروه های تمرینی آب و خشکی در زوایای سر و شانه به جلو(000/0p=)، درد (000/0p=) تفاوت معنی داری مشاهده شد اما این تفاوت در ارزیابی پیش آزمون و پس آزمون تعادل گروه تمرین در خشکی (17/0p=) و گروه تمرین در آب (16/0p=) معنی دار نبود. همچنین مقایسه داده های دو گروه در پس آزمون در زوایای سربه جلو (23/0p=)، شانه به جلو (06/0p=)، درد (26/0p=) و تعادل (60/0p=) تفاوت معنی داری را نشان نداد. بحث و نتیجه گیری: به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد اجرای هشت هفته تمرین اصلاحی در محیط آب و خشکی موجب بهبود درد و کاهش ناهنجاری سر و شانه به جلو در آزمودنی ها شد. اگر چه تاثیر تمرینات در دو محیط آب و خشکی تفاوت معنی داری را نشان نداد، اما میانگین درصد تغییرات درد و ناهنجاری در گروه تمرین در آب پس از اتمام دوره ی تمرینی نسبت به گروه تمرین در خشکی بیشتر بود. تفاوت در میانگین درصد تغییرات می تواند حاکی از این امر باشد که اجرای تمرینات در آب تاثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد، و این امر می تواند در درمان و اصلاح مبتلایان به عارضه سر و شانه به جلو و بدنبال آن