علی یلفانی

زانوی پرانتزی یکی از ناهنجاری های شایع در بین نوجوانان می باشد و دستیابی به یک برنامه اصلاحی مناسب با هدف کاهش فاصله بین کندیلی همواره مورد توجه بوده است، لذا هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر دو روش تمرینات اصلاحی رایج و تمرینات اصلاحی NASM بر تغییرات فاصله بین کندیلی و تعادل نوجوانان فوتبالیست بود. روش تحقیق: روش تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است که با هدف مقایسه تأثیر دو روش تمرینات اصلاحی رایج و NASM بر تغییرات ناهنجاری زانوی پرانتزی و تعادل نوجوانان فوتبالیست انجام شد.بدین منظور 42 نفر از نوجوانان فوتبالیست شهرستان همدان با دامنه سنی 14 تا 18 سال که دارای ناهنجاری زانوی پرانتزی بودند به صورت هدفمند انتخاب شدند. درابتدا از آزمودنی ها پیش آزمون به عمل آمد میزان زانوی پرانتزی افردا در ناحیه کندیلهای ران بوسیله کولیس و تعادل ایستا و پویای افراد به وسیله بایودکس اندازه گیری و ثبت شد.افرادی که فاصله بین کندیلهای آنها بیش از 3 سانتی متر بود به عنوان زانوی پرانتزی در نظر گرفته شدند. سپس آزمودنی ها در سه گروه 14 نفری قرار گرفتند به صورتی که میانگین فاصله بین کندیلی هر سه گروه تقریبا یکسان بود.سپس گروه های تمرینی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه در جلسات تمرینات اصلاحی شرکت کردند. بعداز برگزاری جلسات تمرینی آزمودنی های هرسه گروه در پس آزمون شرکت کردند وشاخص های موردنظر دوباره اندازه گیری شد. به منظور ارزیابی تفاوت بین گروه ها در پیش آزمون و پس آزمون از ANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 0.05 استفاده شد.تجزیه وتحلیل داده ها توسط نرم افزار spss نسخه 21 انجام شد. نتایج تحقیق: نتایج تفاوت معنی داری را در پس آزمون گروه ها نشان داد ( P<0/05). به طوری که در مقایسه پیش آزمون و پس آزمون، کاهش معنی داری در فاصله بین کندیلی گروه تمرینات رایج (قبل 8.81±47.03 و بعد 6.52±38.39) و گروه تمرینات NASM (قبل8.82±47.06 و بعد 5.07±30.73) مشاهده شد (05/0. (P<همچنین نتایج حاصل از مقایسه تاثیر روش های اصلاحی نشان داد روش اصلاحی NASM تاثیر بیشتری بر اصلاح ناهنجاری داشته است.(F=24/76 – P=0/005) در رابطه با تاثیر اصلاح ناهنجاری زانوی پرانتزی بر تغییرات تعادل نتایج تفاوت معنا داری را در پس آزمون گروه ها نشان داد.به طوری که مقایسه پیش آزمون و پس آزمون بهبود معنا داری را بر روی تعادل ایستا( t= 3.43