منطقه مطالعاتی واقع در جنوب بیجار، در استان کردستان است و بخشی از پهنه سنندج-سیرجان )در کمربند آتشفشانی همدان-تبریز ( است. سنگ های بازالتی میوسن منطقه، در سری سنگ های آلکالن قرارمی گیرند. این سنگها حاوی فنوکریست های کلینوپیروکسن، همراه با الیوین در زمینه ای از بلورهای ریز پلاژیوکلاز هستند. برخی از بازالتها از کانی امفیبول برخوردار می باشند. بافت غالب میکرولیتی -پورفیری است که ممکن است با بافت گلومروپورفیری نیز همراهی گردد. وجود تکستور ساعت شنی در کلینوپیروکسن ها بر سرعت بالای سردشدن دلالت دارد. به علاوه منطقه بندی و ایدینگزیتی شدن الیوین ها و نیز اُپاسیته شدن آمفیبول ها از دیگر شاخصه های کانیهای موجود هستند. مطالعات میکروسکپی گویای حضور ساختار اسکلتی در الیوین ها است که نشان دهنده نقش فرایند اختلاط ماگمایی و آلایش پوسته ای در سنگهای بازالتی میوسن جنوب بیجار می باشد.
