از دیرباز، در خصوص نقش و تأثیر معاشرت بر بزهکاری، نظریات متعددی مطرح شده است. این نقش، زمانی به حداکثر میزان از تأثیر می رسد که فرد در سنین ابتدایی زندگی، یعنی کودکی یا نوجوانی باشد. انسان در این سنین، دائماً در حال تقلید از محیط پیرامون و اطرافیان است. فارغ از آثار مثبت معاشرت که موجب اجتماعی شدن و کسب تجارب ارزشمند می شود، از عواقب ناگوار برخی از معاشرت ها نباید غفلت ورزید. بدیهی است، مداخله به موقع و صحیح در سنین پایین، موجب کاستن از خطرات احتمالی در آینده است. زمانی که یک نوجوان، مرتکب رفتار نابهنجاری می شود، در ابتدا باید به فرآیند یادگیری آن رفتار توسط او توجه شود. نوجوانان با حضور در جمع دوستان، هم سالان و سایر افراد، رفتارها را به تدریج یاد می گیرند. یادگیری رفتارهای منحرفانه، محدود به گروه دوستان نیست؛ خانواده که بستر اصلی رشد و تربیت فرد است نیز می تواند محملی برای آموزش خشونت به فرزندان باشد. برخی از والدین، با این تصور اشتباه که فرزندشان هنوز به درجه ای از ادراک نرسیده که رفتارها را بیاموزد، بی پروا و در مقابل دیدگان کنجکاو طفل، رفتارهای خشونت آمیز را به نمایش می گذارند. همین رفتارها، سنگ بنای شخصیت فرزندان را به وجود می آورد. مهمترین نظریه ای که در این رابطه مطرح گردیده، نظریه معاشرت های ترجیحی است که آموزش خشونت در خانواده را مبنای بزهکاری در آینده معرفی کرده است.
