در طول نیم قرن اخیر در جهت رعایت حقوق افراد در جامعه، اسناد بین المللی متعددی که از آنها به اسناد حقوق بشری یاد میشود، تصویب و به امضاء اکثریت کشورهای جهان ازجمله ایران رسیده است. یکی از مصادیق مندرج در اسناد مزبور،حق بر سلامت ́است؛ حقی که از آن می توان به عنوان یکی از مهمترین اجزای کرامت ذاتی انسان یادکرد. در این میان با توجه به محدودیت هایی که بر محیط زندان حاکم است و به همین دلیل، احتمال بروز خطر برای سلامت زندانیان بیشتر متصور است، حساسیت بیشتری از سوی نهادهای نظارتی حقوق بشر نسبت به حق بر سلامت زندانیان ابراز شده است. در این مقاله که به شیوه توصیفی ـ تحلیلی نگارش یافته است با بررسی بخشهای متعدد مرتبط با سلامت زندانیان که شامل سلامت فردی زندانیان و محیط پیرامون آنان است به این نتیجه دست یافته ایم که اولا ً آئین نامه سازمان زندانها در ایران که مدت طولانی از زمان تصویب آن گذشته است، به رغم آن که تلاش نموده اجزای متفاوت حق بر سلامت را برای زندانیان در نظر بگیرد، اما همچنان دارای نقائص وابهاماتی است که مستلزم بررسی مجدد و اصلاح آن مطابق با رویه موجود در نظام حقوق بشر است و ثانیا ً آئیننامه مزبور در بخشی از موارد با قانون آئین دادرسی کیفری در تعارض است که باید نسبت به اصلاح آن اقدام شود
