با پیدایش انقلاب صنعتی در قرن 18 و تولد مکتب های نوین حقوق کیفری، توجیه و مشروع سازی کیفر اعدام جدی ترین دغدغه ذهنی فلاسفه و اندیشمندانِ حوزه اخلاق هنجاری بود. در منشور اخلاق هنجاری دو نظریه عمده وجود دارد؛ یکی نظریه وظیفه گرا و دیگری نظریه غایت گرا؛ این دو نظریه در طول تاریخ در تقابل با یکدیگر تعریف و تبیین شده اند؛ اما وجه اشتراک هر دو داوری در خصوص درستی یا نادرستی رفتار انسان ها است؛ بنابراین توجیه کیفر و اصول و مبانی جرم انگاری و کیفر گذاری در حوزه اخلاق هنجاری (وظیفه گرایی و غایت گرایی) موردِ بحث قرار می گیرد. اصلی ترین معیار تمایز وظیفه گرایی از غایت گرایی در توجیه کیفر اعدام، رابطه و نسبت میان حق و خیر است. وظیفه گرایان معتقدند خیر همان است که با اعمال حق به وجود می آید؛ بنابراین برای نفس کیفر اعدام صرف نظر از پیامد های آن ارزش ذاتی قائل هستند و در واقع اجرای کیفر اعدام را در مورد مجرم، عین صواب می دانند. وظیفه گرایان در اجرای کیفر اعدام به گذشته نظر دارند و معتقدند فعل خوب صرف نظر از آثار و پیامدهای محتمل آن در آینده سزاوار تحسین است؛ همان طور که فعل بد صرف نظر از نتایج و پیامدهای محتمل آن در آینده سزاوار تنبیه است؛ به همین دلیل در اجرای کیفر اعدام از مفاهیم کلی و گسترده تری استفاده می کنند و بر این باورند که عدالت ایجاب می نماید بزهکار اعدام شود حتی اگر با اجرای کیفر اعدام فایده ای برای جامعه متصور نباشد. اما در مقابل غایت گرایان بر این باورند حق آن است که موجب بیشینه سازی خیر عمومی شود؛ پس کیفر اعدام را فی نفسه نوعی شر دانسته و کاملاً پیامدگرا هستند؛ زیرا اعمال کیفر اعدام زمانی معنا می یابد که آثار و پیامدهای خوبی در آینده به بار آورد؛ در غیر این صورت امری عبث و کاملاً بیهوده است. بر همین مبنا هدف از کیفر اعدام نه رنجاندن موجودی حساس است و نه زدودن جرمی که قبلاً ارتکاب یافته است بلکه هدف پیشگیری عام و خاص است؛ بنابراین کیفر اعدام فی نفسه ارزش نیست و آنچه اهمیت دارد فایده اجتماعی کیفر است.
