به منظور بررسی اثر کودهای زیستی بر رشد، عملکرد و اجزای عملکرد در بادام زمینی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح % بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال 1392 اجرا شد. کودهای مورد استفاده شامل ( 1- کود شیمیایی کامل نیتروژنه + 50 50 % کود شیمیایی - کود شیمیایی فسفاته و بیوفسفات 2 - کود شیمیایی کامل فسفاته + 50 % کود شیمیایی نیتروژنه و ازتوباکتر 3 100 % کودهای شیمیایی فسفاته و نیتروژنه (شاهد)، تراکم بوته در سه سطح 4 بوته، 5 - فسفاته و نیتروژنه و بیوفسفات + ازتوباکتر 4 بوته و 6 بوته در متر مربع و دو سطح میکوریز (استفاده از میکوریز و بدون استفاده از میکوریز) بود. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از میکوریز، تراکم کاشت و کودهای زیستی اختلاف معنیداری در حداکثر شاخص سطح برگ، حداکثر ماده خشک کل، وزن هزار دانه و عملکرد دانه ایجاد کرد. استفاده از میکوریز عملکرد دانه، وزن هزار دانه، حداکثر شاخص سطح برگ و حداکثر ماده خشک کل را افزایش داد. با افزایش تراکم از 4 بوته به 6 بوته در متر مربع عملکرد دانه، حداکثر ماده خشک کل روند افزایشی و حداکثر شاخص سطح برگ و وزن هزار دانه روند کاهشی از خود نشان دادند. تیمار اثر متقابل میکوریز و تراکم 6 بوته و استفاده توأم از بیوفسفات و ازتوباکتر بیشترین میزان عملکرد دانه ( 2076 کیلو گرم در هکتار) را به خود اختصاص داد. کمترین تعداد دانه در بوته و وزن هزار دانه با استفاده از میکوریز و تراکم 6 بوته در متر مربع با مصرف کود زیستی بیوفسفات نقش داشت.
