ز آنجایی که هیوم زیبایی را احساسی لذت بخش می داند که از برخی کیفیات عینیِ محتمل ایجاد می شود، برای رفع اختلافات ذوقی نمی تواند به کیفیت عینیِ مشخصی اشاره کند. از همین رو او حکم مشترک داوران راستین را به عنوان معیار ذوق مطرح می کند. خود هیوم می پذیرد که علی رغم کارایی این معیار، هنوز دو عاملِ مزاج شخص و آداب و رسوم افراد نوعی نسبی گرایی محدود را در داوری های ذوقی موجب می شود. بررسی دقیق تر نشان می دهد که این معیار تنها در داوری های ساده و غیر مقایسه ای می تواند مفید واقع شود. اما در داوری های مقایسه ای، آنجایی که صحبت از برتری هنرمندی بر هنرمند دیگر است، این معیار نمی تواند چندان مؤثر و کارا باشد. اگر زیبایی احساس لذت بخش است، هر شخصی احساس خود را معتبر می داند و حاضر نیست احساس دیگری را جایگزین آن کند.
