پیرولیز کودهای دامی و دگرگونی آن به زغال زیستی (بیوچار) و افزودن آن به خاک، افزون بر بهبود کربن اندوزی و کاهش آلودگی هوا و آب، مایه کاهش چشم گیری در حجم و وزن این گونه مواد می شود. زغال زیستی به دلایلی از جمله ساخته شدن آن از مواد زائد و ارزان ، بهبود کیفیت خاک، افزایش عملکرد محصول، افزایش گنجایش تبادل کاتیونی و کاهش جذب مواد زهری در گیاه دارای اهمیت است. زغال زیستی ترکیبی سرشار از کربن بوده و بدین ترتیب بسته به نوع خاک و زغال زیستی می تواند کیفیت فیزیکی و بیولوژیک خاک را دگرگون سازد. پیامدهای سودمند و زیانبار زغال زیستی بسته به گونه و اندازه آن بر جانداران خاکزی و نیز کرم خاکی گزارش شده است. به هر گونه، آگاهی های اندکی در این زمینه در دست است. از سوی دیگر کرم های خاکی نه تنها بر کیفیت فیزیکی و بیولوژیک خاک، بلکه بر بازچرخ عناصر به ویژه نیتروژن و آزادسازی آن ها به خاک سودمند هستند. فرآیندهای بازچرخ نیتروژن در خاک که وابسته به ویژگی های فیزیکی و بیولوژیک خاک هستند؛ می توانند با کاربرد کرم خاکی و زغال زیستی به گونه ویژه ای دگرگون شوند. اگرچه کارایی کرم خاکی بر بیشتر ویژگی های خاک آشکار شده است ولی هیچگونه پژوهشی که برهم کنش میان کرم خاکی و زغال زیستی را بر ویژگی های زیستی و فیزیکی خاک نشان دهد و پیامد آن ها بر بازچرخ نیتروژن را آشکار سازد، یافت نشد. در این پژوهش با تیمار یک خاک کشاورزی به کرم خاکی، کود دامی و زغال زیستی آن، به بررسی دگرگونی ویژگی های فیزیکی و زیستی خاک پرداخته می شود که می توانند چرخه نیتروژن در خاک را دگرگون سازند.
