یک راه برای بهبود دادن ویژگی های زیستی، شیمیایی و فیزیکی خاک و نگهداشت کربن در خاک، افزایش درون داد کربن آلی از راه برگرداندن مانده های گیاهی و کود های جانوری است. نمونه های خاک برداشت شده از لایه 0- 30 سانتی متر یک زمین کشاورزی با مانده های یونجه، گندم و خاک اره آسیاب شده (2 میلی متر) در نسبت 20 گرم کود در یک کیلو گرم وزن خشک خاک تیمار شد و در دمای آزمایشگاه و رطوبت گنجایش مزرعه ای برای 120 روز نگهداری شد. پس از گذشت 1، 20، 60 و 120 روز از آغاز آزمایش، زیر نمونه هایی از هر نمونه خاک برای بررسی ها برداشت شدند. آزمایش با یک طرح کاملا تصادفی در چارچوب فاکتوریل با فاکتورها مانده گیاهی و گذشت زمان و در سه تکرار انجام شد. کربن زیتوده ریز جانداران خاک در همه تیمارها در برابر شاهد، افزایش یافت و در زمان 20 روز به بیشترین اندازه خود در تیمار کاه یونجه (472/0 گرم بر کیلوگرم) و در تیمار کاه گندم (372/0 گرم بر کیلوگرم) رسید. ولی کربن زیتوده در تیمار خاک اره به گونه آهسته و پیوسته ای با زمان افزایش یافت. کاربرد مانده های گیاهی بویژه کاه یونجه و کاه گندم در خاک، بخش های کربن محلول در آب سرد و گرم را به اندازه چشم گیری افزایش داد. این بخش ها در روزهای نخست آزمایش در تیمار کاه یونجه به ترتیب 75/1 و 15/7 گرم بر کیلوگرم و در تیمار کاه گندم به ترتیب 13/1 و 40/4 گرم بر کیلوگرم خاک بودند که به اندازه چشم گیری بیشتر از آنها در تیمار خاک اره (به ترتیب 07/1 و 92/2 گرم بر کیلوگرم) هستند. اگر چه فولویک اسید عصاره گیری شده در روزهای نخست انکوباسیون خاک در تیمارهای کاه یونجه و کاه گندم به اندازه چشم گیری بیشتر از خاک تیمار نشده بود ولی در روز های پایانی ناهمانندی آنها با خاک تیمار نشده چشم گیر نبود. کربن آلی بخش هیومیک اسید تنها در خاک های تیمار شده با کاه یونجه بیش از آن در خاک بدون مانده گیاهی بود که در این تیمار پس از 120 روز به بیشترین اندازه خود رسید (04/5 گرم بر کیلوگرم). بررسی روندهای دگرگونی و همبستگی های میان بخش های شیمیایی و زیستی کربن آلی خاک نشان داد که بخش محلول در باز و اسید (فولویک اسید) و نیز کربن آلی بخش محلول در آب سرد و گرم همبستگی و همزمانی ویژه ای با کربن آلی زیتوده ریزجانداران دارند.
