در بسیاری از کشورهای خشک و نیمه خشک، جمعیت در حال ازدیاد و نیاز به افزایش تولید مواد غذایی مدیران را به در نظر گرفتن هرگونه منبع آب برای ترویج و توسعه بیشتر مجبور می کند. کیفیت آب آبیاری می تواند ویژگی های فیزیکی، شیمیای و بیولوژیکی خاک را تغییر دهد. در این پژوهش اثر بافت خاک، شوری و سدیمی بودن آب بر برخی ویژگی های فیزیکی و مکانیکی خاک بررسی شد. دو خاک با بافت لوم رسی و لوم شنی با 12 نوع آب با کیفیت متفاوت، ترکیبی از چهار سطح شوری (EC) شامل 2/0، 1، 6 و 10 دسی زیمنس بر متر و سه سطح سدیمی بودن (نسبت جذب سدیم، SAR) شامل 1، 5 و 12، برای پنج بار تر و خشک شدند. حدود پایایی و شاخص های خمیرایی و تردی، رس قابل پراکنش و رطوبت بهینه در آزمون تراکم پروکتور اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تیمارهای آزمایشی ویژگی های اندازه گیری شده را بطور معنی داری تحت تأثیر قرار دادند که نشان دهنده تأثیر آب بر ریزساختمان و در نتیجه بر ویژگی های مکانیکی خاک می باشد. تأثیر شوری و سدیمی بودن آب در خاک لوم رسی بیشتر از خاک لوم شنی مشاهده شد. در خاک لوم شنی، به علت وجود رس کم، تغییرات معنی داری در مورد حدود پایایی مشاهده نشد، در حالی که در خاک لوم رسی این تغییرات بارز و مشخص بود. برای هر تیمار شوری، افزایش SAR آب سبب افزایش شاخص خمیرایی و کاهش شاخص تردی گردید، که هر دو از عوامل ایجاد کننده خاک ورزی نامطلوب می باشند. افزایش کلسیم در هر تیمار SAR، سبب کاهش میزان رس قابل پراکنش و افزایش رطوبت بهینه آزمون پروکتور گردید.
