چکیده قواعد فقهی یکی از اصول کلی در حقوق اسلام است.هر قاعده بر اساس ملاک و فلسفه خاصی تشریع شده است. یکی از این قواعد فقهی قاعده تدرا الحدود بالشبهات است که از اهمیت ویژه ای در حقوق کیفری برخوردار میباشد.نام این قاعده از حدیث نبوی مشهوری گرفته شده که به اختصار قاعده د را نامیده میشود.با توجه به اهمیت قاعده مورد بحث از دیرباز در ارای دادگاهها با توجه به عدم تحدید قلمرو آن منجر به صدور آرا متناقض میشد.به همین علت مقنن آن را طی دو ماده قانونی 120 و 121قانونگذاری نمود.به موجب این قاعده با وجود تردید در حرمت عمل یا وقوع یا انتساب جرم به متهم یا تردید در علم متهم به حرمت عمل یا ماهیت موضوع یا اختیار وی در ارتکاب عمل نمیتوان حکم به مجازات صادر کرد.این قاعده علاوه بر اینکه در شبهات موضوعی جربان دارد در شبهات حکمی نیز جاری است.ضابطه تحقق شبهه نیزیقین یا دلیل معتبر مرتکب به جایز بودن عمل خود است.
