خودگرایی روان شناختی از مباحث علم النفس اخلاقی است که به عنوان نظریه ای در باب انگیزه های رفتار آدمی می باشد. بر اساس این نظریه هدف غایی تمامی رفتارهای آدمی از جمله احسان و ایثار، خوددوستی است. با توجه به اهمیت ایثار و از خودگذشتگی در اخلاق اسلامی و ضرورت تبیین جایگاه آن در دنیای معاصر، در این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی به نگارش درآمده، جایگاه ایثار در نظریه خودگرایی روان شناختی مورد بررسی قرار گرفته و با آموزه های اخلاقی قرآن مورد ارزیابی قرار گرفته است. در خودگرایی روان شناختی من مادی و جسمانی انسان محور امور بوده و فردگرایی و نفع شخصی در آن موج می زند. منحصر دانستن انگیزه های آدمی در انجام افعال، به خوددوستی و تفسیر خودخواهانه داشتن از ایثار در نظریه خودگرایی روان شناختی، از نگاه تک ساحتی به انسان و تقلیل ارزش های والای انسانی در حب ذات به معنای مادی آن در زندگی سرچشمه می گیرد. در حالی آموزه-های قرآنی ضمن بزرگداشت ایثار و از خودگذشتگی، منشأ و انگیزه افعال متعالی و ارزشمندی همانند احسان و ایثار را من ملکوتی انسان دانسته است. از نظر قرآن کریم ایثار با انگیزه وصول به کمالات متعالی و نائل شدن به مقام قرب الهی و کسب رضایت حق تعالی صورت می پذیرد نه صرفا برای آسودگی خاطر و آرامش فرد ایثارگر.
