مسئله لذت و سعادت و رابطه بین این دو از مسائل مهمی است که در نظام های فلسفی و اخلاقی از دیر باز در بین فلاسفه و علمای اخلاق مطرح بوده است. ابن سینا هم از جمله حکیمانی است که همانند سقراط، افلاطون و ارسطو به مسئله لذت و سعادت به طور مبسوط پرداخته است. او با تبیین و توصیف حقیقت لذت و الم و بیان اقسام آن دو، قصد عبور از لذات جسمانی به سوی لذت عقلی و روحانی دارد، و در نهایت ابتهاج را به عنوان بالاترین مرتبه لذت که ویژه مجردات، علی الخصوص حق تعالی است، معرفی می نماید.ابن سینا حقیقت لذت را ادراک امر خوشایند در نفس آدمی می داند. او این ادراک را از سنخ علم حضوری به شمار آورده و معتقد است بر اساس حضور صورت های حسی یا خیالی یا مفاهیم عقلی در ذهن اقسام مختلف لذت و الم پدید می آید.از نظر وی تمامی این اقسام در رشد و تعالی یا انحطاط جسمانی و روحانی انسان نقش داشته و سعادت و شقاوت نیز جز همان ادراک لذت و الم نیست. در این مقاله که با روش توصیفی-تحلیلی به نگارش درآمده، «رابطه لذت و سعادت در نظام اخلاقی ابن سینا» مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. به زعم نگارنده نظام اخلاقی ابن سینا با عنایت به مسئله لذت و ارتباط و پیوند آن با سعادت قابل بحث و بررسی می باشد.از نظر ابن سینا سعادت، غایتی است که از فرایند نظر و عمل پدید می آید؛ یعنی نخست باید استکمال قوه نظری حاصل شود، آن گاه در مرحله بعدی، استکمال قوه عملی به واسطه اخلاق حاصل گردد.
