مسئله معیّت حق تعالی با مخلوقات از جهات و جنبه های گوناگون مورد بحث دانشمندان علومی نظیر کلام، فلسفه، عرفان و تفسیر می باشد. آیه کریمه «و هو معکم أینما کنتم» و نظایر آن یکی از آیات متشابه قرآن کریم است. مفسران در مواجهه با این آیه و در فهم معنای درست معیّت دچار چالش جدی می-باشند برخی از آنها برای گریز از تعارض ظاهری آیه با مبانی اعتقادی، معیّت را در معانی مجازی دانسته و آن را به معانی مختلفی، چون: علم و احاطه تأویل نموده اند. صدرالمتألهین، برخلاف گروهی از مفسران، معیّت را در معنای حقیقی به کار برده و آن را به معنای معیّت قیّومیّه تفسیر می کند.این برداشت ملاصدرا برآمده از نظام فلسفی-عرفانی او یعنی حکمت متعالیه است. وی براساس دو اصل «اصالت وجود» و «تشکیک در وجود»، دو قسم «تقدم و تأخر بالحقیقه» و «تقدم و تأخر بالحق» را به اقسام پنجگانه تقدم و تأخر اضافه نمود. اما معیّت قیّومیّه حضرت حق پیش از آنکه بحثی فلسفی باشد، نتیجه رویکرد عرفانی ملاصدرا با آیه «هو معکم أینما کنتم» است. در این مقاله که با روش توصیفی- تحلیلی به نگارش درآمده معیّت حق تعالی از نظر حضرت امام خمینی(ره) و آیت الله تألهی مورد بررسی قرار گرفته است. سئوال اصلی این مقاله عبارت است از:معیّت حق تعالی از دیدگاه امام خمینی و آیت الله تألهی به چه معناست؟ امام خمینی و آیت الله تألهی بر اساس اصول پذیرفته شده در حکمت متعالیه معیّت را معیّت قیّومیّه حق و کیفیت علم حق تعالی به جزئیات که به طریقه احاطه وجودیّه و سعه قیّومیّه است، می دانند.
