مسئله امربه معروف و نهی از منکر و جایگاه آن در نظام اجتماعی اسلام از مسائل بسیار مهم و اساسی میباشد. امر به معروف شامل امور اعتقادی، اخلاقی، عبادی، حقوقی، اقتصادی، نظامی)همانند مرزداری و پیکار در راه خدا(سیاسی )مثل حضور در صحنه های انقلاب اسلامی و حفظ دستاوردهای آن( و امور فرهنگی میشود و نهی از منکر نیز شامل منکرات اعتقادی، عبادی، اخلاقی، اقتصادی)مانند کم فروشی و احتکار(، سیاسی )همانند جاسوسی و کمک به ضدانقلاب، تحمل ظلم ظالم(، نظامی )نظیر فرار از جبهه و جنگ، عدم رعایت سلسله مراتب فرماندهی( و... میشود. بنابراین امر به معروف و نهی نیست و نحوه اجرای آن کاملا به عهده مسلمانان » توقیفی « از منک ر تنها فریضه ای است که شکل آن ثابت و به تعبیر فقها گذاشته شده است و آنان در هر زمان ی م یتوانند عقلانی ترین و کاراترین و مؤثرترین روش را برای تحقق این فریضه به کار گیرند.تنها شرطی که این فریضه دارد، مؤثر واقع شدن آن است، لذا باید بکوشیم مؤثرترین روش را برگزینیم و از این ابزار نظارتی و مشارکتی و مهار قدرت بهترین بهره را ببریم.لازمه توجه به این شرط در اختیار گرفتن شیو ههای مناسبی است که ما را سریع تر به مقصود م یرساند. در این مقاله که با روش توصیفی تحلیلی فراهم آمده؛ با مراجعه به تفاسیر مجمع البیان علامه طبرسی( 845 ق) با رویکرد جامع ،تفسیر الکاشف علامه محمد جواد مغنیه ( 0411 ق) بارویکرد اجتماعی ،تفسیر 0460 ق( جایگاه - 0621 ش( با رویکرد جامع و تفسیر من وحی القرآن علامه فضل الله) 0684 - المیزان علامه طباطبایی ) 0621 امر به معروف و نهی از منکر در تفاسیر شیعه مورد بررسی قرار گرفته است.
