یکی از محورهای اصلی مطالعه در حوزۀ مدیریت مقوله رهبری است. هدایت و رهبری از وظایف عمدۀ مدیریت است ولی تمام کار او نیست. این امر زمانی تحقق می یابد که فردی به هر دلیل کوشش کند بر رفتار فرد یا گروهی اثر بگذارد، زیرا رهبری یعنی قدرت تأثیرگذاری بر پیروان، به نحوی که براساس میل و خواستۀ خود در جهت تحقق اهداف در موقعیت های گوناگون حرکت کند. پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانهای به روش تحلیلی-توصیفی انجام پذیرفته است و با بررسی نهجالبلاغه، مقالات، کتابها و منابع مختلف تلاش کرده است، تا به تبیین مفهوم سبک های مدیریت از منظر نهج البلاغه بپردازد. نتایج پژوهش نشان میدهد که دیدگاه امام علی (ع) نسبت به رهبری و مدیریت، دیدگاهی مردم محور است که اگر نفوذی و فرمانی وجود دارد در جهت اهداف زیردستان و رفاه عامۀ مردم است و اگر رهبر به دنبال تحقق اهداف سازمان و مجموعۀ خاص خود است، این اهداف چیزی جز رضایت مردم نیست و این جاست که امام علی(ع) رهبری را وظیفه ای سنگین و مسؤولیتی دشوار می داند. امام علی(ع) به مدیران خود یادآوری می کند که آنان خدمتگزاران مردم هستند و باید دارای صفت های اخلاقی باشند.
