هدف این مقاله بررسی روند تحولات ساختاری خانواده در ایران در طی چهار دهه گذشته است. از آن جا که به قول پارسنز خانواده سلول جامعه است و روند تغییرات در خانواده اساس تغییرات در سایر ساختارها را تشکیل می دهد، این مطالعه از اهمیت اساسی برخوردار است. در این مقاله از روش اسنادی (کتابخانه ای)، روند پژوهی و تحلیل ثانویه آمارها استفاده شده و چارچوب تحلیل بر نظریه های جامعه شناسی خانواده استوار است. این مقاله درصدد است که مهمترین تحولات ساختاری خانواده ایرانی را در چند دهه گذشته (چهار دهه پس از انقلاب) را از منظر نظریه های جامعهشناسی بررسی و تحلیل کند. در این تحقیق به سوالات زیر پاسخ داده می شود: - ساختار خانواده ایرانی در چه ابعادی تحول یافته است؟ - تحولات ساختار خانواده در ایران را چگونه می توان تبیین کرد؟ نتایج این مطالعه نشان می دهد تحولاتی ساختاری بسیار مهمی شامل کاهش نرخ فرزندآوری، سالخوردگی جمعیت، کاهش خانواده گسترده، پیدایش اشکال جدیدی از خانواده و از جمله شکل گیری خانواده هستهای، بالارفتن سن ازدواج، افزایش مجردزیستی و افزایش طلاق رخ دادهاند.
